________________
કવિછતાં ક્યાર
પિટાન્યેા કે, મહારાજા રામચંદ્રજી વનવાસની અવિધ પૂરી કરીને ક્ષેમકુશળ પાછા આવી ગયા છે; એની ખુશાલીમાં તેએ નગરજનેાને પ્રીતિભેાજન આપવા ઇચ્છે છે.
૨૮
આખી પ્રજાને નિમંત્રણ આપવામાં આવ્યુ. સમય પણ જણાવી દેવામા આવ્યે. એ મુજબ અધા નગરજના આવી પહાચ્યા અને પંગતમા ગેાઠવાઈ ગયા
રામે કહ્યું : “ ભાઈ એ ! આજે હાથે પીરસીશું”
તરત જ હીરા-માતીથી ભરેલા થાળ હાજર થયા. રામે એક એક મુઠ્ઠી બધાના થાળમાં પીરસી દીધા.
લેાકેાએ વિચાયુ હીરા-મેાતી તે પહેલવહેલાં ભેટ રૂપે પીરસવામાં આવ્યા લાગે છે; ખાવાની સામગ્રી તેા હજી હવે આવશે. પણ રામચ'દ્રજીએ તે હાથ જોડીને બધાને વિનતિ કરી . “ જમવાનું... શરૂ કરી ! ”
',
તે અમે અમારા
•
લેાકેા તે વિચારમા પડી ગયા ઃ આમાં ખાવુ ́ શુ' ? ખાઈ શકાય એવી ચીજ તે કેાઈ પીરસવામાં આવી નથી !
રામચંદ્રજીએ કહ્યું હીરા લાખ-લાખના છે, થઈ શકે એમ નથી છે ? જમવાનું શરૂ કરે
“કેમ, શું થયું? એક એક અને કેટલાંક રત્નનુ તે! મૂલ્ય જ આમ સૌ શા વિચારમા પડી ગયા ને ! ” પ્રજાજનાએ કહ્યુ ''
મહારાજ, અમૂલ્ય તેા જરૂર છે એનાથી ખિસ્સુ જરૂર ભરી શકાય, પણ પેટ ન ભરી શકાય પેટ તેા પેટની રીતે જ ભરી શકાય ! આ કઈ ખાવાની ચીજ થાડી છે ? ”
રામે હસીને કહ્યુ “ તમને કંઈ ખસ્સા ભરવા માટે અહીંં નથી આમ ત્ર્યા; અહી તેા જમવાની વાત છે”
