________________
કવિજીનાં કથારને
૧૦
ધર્મરાજ ! કુતરો એ તો છેવટે કુતરે જ! એને અહીં મૂરી ઘો પધારે, રથ ઉપર બેસીને સ્વર્ગમાં આપણે પહેચી જઈ એ. હું લાચાર છું, કૂતરો સ્વર્ગમાં ન આવી શકે.”
તે માતલિ! મને તમારું સ્વર્ગ ન ખપે ! તમારા પરમદેવ ઈન્દ્રને કહી દેજે કે યુધિષ્ઠિર સ્વર્ગના દરવાજે આવેલા કૂતરાને મૂકીને એકલા અહીં નથી આવ્યા, કારણ કે કૂતરાનું અપમાન કરવામાં આવ્યું છે જે સ્વર્ગમાં પણ આવે અન્યાય હાય, તો પછી મારી ધરતી જ શું ખોટી છે? યુધિષ્ઠિર પિતાના સાથીને મૂકીને સ્વર્ગમાં જવાનું પસંદ નથી કરતા–ભલે ને પછી એ સાથી એક કુતરો જ કેમ ન હોય! સાથી સાથે હશે તે મારે માટે નરક પણ સ્વર્ગ બની રહેશે, અને સાથી વગર સ્વર્ગ પણ નરક !” [ જીવન કે ચલચિત્ર, પૃ ૧૫]
પૈગંબરની દયા
એક વાર પૈગંબર સાહેબ ખુદાના ધ્યાનમાં મસ્ત હતા એમને જોઈને પાસે જ કામ કરતો એક શ્રદ્ધાળુ ખેડૂત એમનાં દર્શન માટે ત્યાં આ એણે પૈગંબર સાહેબની બંદગી કરી અને પિતાની ભેટરૂપે એમના ચરણે બે ઈડા મૂક્યા. ઈડાને જોઈને પૈગંબર સાહેબને બહુ દુખ થયું.
એમણે પેલા ખેડૂતને પૂછયું “તું આ ઈડા ક્યાથી લા ?”
