________________
૨૬૨
| વિશ્વોદ્ધાસ્ક શ્રી મહાવીર શ્રી ગૌતમને હાલિક પાસે મે કલી, પ્રભુ મહાવીર વિહરતા વિહરતઃ રાજગૃહ નગરે' પધાયા હતા. ત્યાંના ગુણશીલ ઉદ્યાનમાં
એ સમવસરણ તૈયાર કરતાં, તેઓ દેશના આપવા સિંહાસને
બેઠા હતા,
પ્રભુના દર્શને જ નાઠે–વિશ્વતારક શ્રી મહાવીર સમવસરણમાં બિરાજમાન હતા. બાર પરિષદ પોત પોતાને ઉચિત સ્થાને
વરિયત હતી. સર્વ સમૃદ્ધિ રદ વિગેરેના દર્શને હાલિક બહુજ આનંદ પામ્યો. પરંતુ તે સર્વની મધે, ઉચ્ચાસને બિરાજેલા વિશ્વોપકારી વીરના પ્રકાશ પૂર નયન પર તેનું નયન કરતાં જ તે ચમ; તેના હૃદયમાં ઉફ્ટ કૅષ ઉત્પન્ન થયો અને તેણે ગૌતમ ગુરૂને પૂછયું, “હે કૃપો, આ બિરાજમાન છે એજ આપના.
ગુર છે ?”
ગુરૂ ગૌતમે કહ્યું, “હા, તુ તેમને ભાવપૂર્વક નમન કર. તારા . નિકાચિત કર્મ પ્રપલાયમાન થશે.'
તેણે જવાબ આપ્યો, “જે આ જ આપશ્રીના ગુરૂ હોય તે મારે એમનું પ્રયોજન નથી. ! આ આપનો સાધુવેષ, હવે હું. તમારે શિષ્ય નહિ. તમે મારા ગુરૂ નહિ.” એમ બેલી, સાધુવેષ ફગાવી દઇને તે હાલિક ભર સભામાંથી મુઠીઓ બંધ કરીને નાઠો. અને પોતાના ખેતરે પહોંચ્યા બાદ શ્વાસ ખાવા બેઠે.
હાલિકને સાધુવેષ ત્યાગી, ભર સભામાંથી ભાગતે જોઈને, ત્યાં બેઠેલા ઈન્દ્રાદિક સર્વને મનમાં હસવું આવ્યું.
ગૌતમના પ્રશ્નો અને તેનું પ્રભુ મહાવીરે કરેલું સમાધાન* જે વિશ્વમય વિભુના દર્શનથી અને વાણીથી અનેક માયાવાદીઓ
અને ઉન્માર્ગગામીઓ પણ બેધિ બીજને પાપ્ત કરે છે, તે જ -પ્રભુના પ્રથમ દર્શોને કયા કારણસર આ હાલિક ચાલ્યો ગયે હશે ?' શ્રી ગૌતમના તલ હદય-તલે વિચારનું એક પ્રચંડ મોજુ
