________________
મુનિરાજને ઉપદેશ
- જમી પરવારી નયસાર નગર તરફ જવા તૈયાર થશે. કાર્યકરોએ કાણનાં મોટાં ગાડાં ભરી લીધાં. તેમને સીધા જયન્તી નગરીમાં જવાનો તેણે હુકમ કર્યો. તે વારે આહાર વાપરી ઊભા થયેલા મુનિ મહારાજેને નમ્રભાવે વિનવતે નયસાર બો૯યો, “નાથ ! મળ્યા છે તો કંઇક આપતા જાઓ, રંકનું દારિદ્ય હણતા જાઓ. આંગણે આવ્યા છો તો પાવન કરતા જાઓ.”
ઋનિરાજને ઉપદેશ :-“સાંભળ, હે ભવ્ય ? સાચા ધર્મનું સ્વરૂપ તું ધ્યાનમાં રાખજે, આ સંસાર અસાર છે; અસુંદર છે. તેની પાર સુંદરતાનો ભાનું પ્રકાશે છે. એ ભાનુનાં મુક્ત, રમ્ય કિરણે સંસારની સળગતી સગડીમાં જળતા આત્માઓને સસ્પંથ બતાવી સુંદરતાની શાશ્વત પંથે દેરી જાય છે એ કારણે અમારા અંતરમાં અમે હોંસપૂર્વકસંગ્રહીએ છીએ. જેનું હૃદયતલ વિશુદ્ધ હોય છે, તેને તે કારણે આવી મળે છે. એ મેળવવાની ઝંખના આજે તારામાં જાગી છે. તે તું પણ મેળવતો. જા. નિમુક્ત આત્માની અમેઘ શક્તીને પ્રકાશ ચોપાસ વેરનાર અરિહંતને ઓળખતો જા. એમના પ્રરૂપેલા પંચ નમસ્કાર મંત્રને હૃદયમાં સાથે લેતે જા. એ નમસ્કાર મહામંત્રનું વિરાગ ભાવે તું નિશદિન રટણ કરજે. નિશદિન ન કરી શકે તે દીવસમાં એક ઘડી પણ નિરાંત ચીતે તેને તારા હૈયામાં ખીલવજે, અમે સાધુ છીએ. અમારા નાથ તે અરિહંત છે. અમે તને સમજાવ્યો તેજ સાચે ધમ છે. એ ધમ વડે તું તને ઓળખી શકીશ. અને પોતાની જાતને ઓળખનાર આ સંસારથી પર રમતા પ્રકાશ–પિતાના પરમ તેજને પામી
પૂજ્ય દેવ ? આપ ઉપદેશના ધર્મના અર્કપ પંચ નમસ્કાર મંત્રનું હું સ્વપ્નય વિસ્મરણ નહી કરું. સાચા દેવ-ગુરૂ અને ધર્મની હું નિત્ય બનતી સેવા કરીશ.” ઊઘડું-ઊઘડું થતું સમ્યકત્વ-રમિ
