________________
રાયચંદ્રજીનકાવ્યમાલા.
ખેતી કરતાં કરસણી, સુખિયા સુખ વિલસાય. ચિત્રશાલીએ તિદ્દ જાણું, ખેલંતા સુખવાસ; વષ વિત્યે આવિયા, શારદ આસો માસ દંપતિ રમતાં એક દિને, સગટબાજી વિશાળ; નગર તણી રચના જુએ, બેઠાં સપ્તમ માળ,
હવે ગગનથિ ઊતર્યો, તાપસ એક જુવાન; કુંવરે આદર બહુ દિયે, તે દિએ આશિષ દાન. પૂછે કુંવર કિહાં થકી, આવ્યા કહે કુણુ કાજ; જોઈએ તે માગે વળી, નવિ ધરો કાંઈ લાજ. વળતું પરિવ્રાજક કહે, ભદ્રદત્ત મુજ નામ; વિશ્વદત્ત મુજ ગુરૂ તણું, ગંગાતટ વિશ્રામ. ગુરૂદત્ત ઔષધિ કલ્પ છે, ઓળખાણું મુજ સાર; મલયફૂટ ગિરિ ઉપરે, છે તે વિવિધ પ્રકાર. સાધન વિધિ બહુ કરી, નવિ થઈ સિદ્ધિ લગાર; ખેત્રપાળ કરે વિઘન તે, એ ગિરિનો રખવાળ. શત જન પલેપથી, ગુરૂ ફરતા આકાશ; ગુરૂ આજ્ઞાએ હું કરું, જોજન એક સરાસ. એક એક ઉતપાતથી, વસુધા માંહિ ભમંત; જસ ક્રિતિ તુમચી સુણી, આવ્યો આ ધરત. શત જન ગિરિ દૂર છે, સાધન છે દિન સાત; અષ્ટમિ આદ પૂરણ દિન, કૃષ્ણ ચતુર્દશી રાત. કણ ચતુર્થી આજ છે, જે ચાલો મુજ સાથ; વિશ્રામે પહોંચી શકું, જે ઝાલો મુજ હાથ. કુંવર કહે જાઓ સુખે, સાતમ નિશિ તુમ પાસ; આવિશું એમ વચન તે, લેઈ ગયે આકાશ. નારીને કહી સાતમે, ગિરિ જઈ મળિ કહે એમ; મુજ સાનિધ નિર્ભય જપ, મુનિ પણ જપતે તેમ.
