________________
રાયચંદ્રજીનકાવ્યમાલા. પરધન લેવા કરતા ઘણું રે, જગ ધૂર્ત ઘત ને ચાર. જછે. ૧૧. તવ સુત ચારે દિશિ જેવા રે, નર સૂતો દીઠે એક; બોલાવ્યો પણ બોલ્યો નહીરે, પગ ઝાલી તા છેક. હે. ૧૨. પણ તે સાસ ઘૂંટી રહ્યો રે, તવ જાણ્યું મૃતક નીદાન; શેઠ કહ્યાથી ખગે કરી છે, કાપાં તસ નાકને કાન. જા. પુત્ર પિતા ધન દાટતાં રે, અહી નાણું કરીશ વિશેષ; મંદિર જઈને સૂતા બિહુ રે, ન રહિ શંકા લવલેશ. જૂઠ. પાછળ ધૂર્ત ધન કાહાડિયું રે, ચિતે ગયા નાકને કાન; પણ જે દ્રવ્ય ઘરમાં હશે રે, તે કરશે જગત બહુ માન. જૂઠો. કાળો કાણે ને કુબડે , જે નર અલંકરિયો આથ; જગ કહે ભાઈહામણું રે, પગ પગ નર ઝાલે હાથ જૂઠે. ધન સવિલેઇ નિજ ઘર ગયો રે, વિલયે વેશ્યાદિક સાથ; મેળા ખેળા કરતો ફરે રે, ઘણા મિત્ર તે વલગ્યા હાથ. ઠે. એક દિન શેઠ ધન કાહાડવા રે, ગયા સુતશું લેવા રોક; ખાલી ખાડે દેખી કરિ રે, દેય મૂકે મહટી પિક. જા. ૧૮, લહિ મૂછ વળી રોઈ કરી રે, આવ્યા નિજ ગેહે રાત; વાહાલી નિદ્રા ગઈવેગળી રે, ચિંતાએ થયો પરભાત. જૂઠે. બિહુ જણધારી નિરણયકિરે, નાક કાન ગયાં તે ચાર; એહ નિશાનીઓ ઝાલો રે, નવિ કરવું અવશું જેર. જૂઠે. ૨૦, નગરે જોતાં ગણુકા ઘરે રે, દીઠે વિલસતે હ; મહિપતિ માણસે ઝાલિઓરે, મળી કીધીનિશાનીજેહઠે. ૨૧. ભૂપ ભણે ધન કિમ વિયું રે, હસિ બોલે રાય હજાર; શેઠની પાસે મેં ધન લિથું રે, આપી કિંમત ભરપૂર. જૂ. ૨૨, રાય કહે તે શું આપિયું રે, કહે મેં દિનાક ને કાન; તે પાછા મુજને દીરે, કરિ દેવે હતાં તે સમાન. જા. ૨૩. તે શેઠને ધન પાછું દિયું રે, નથી બીજી કોઈ ભૂલ્ય; વાત સુણું નૃપ બેલિઆરે, હુઆ ધૂર્ત તમે દેય તુલ્ય. જાકે. ૨૪. શેઠ ગયા નિજ મંદિરે રે, ગયો ઘૂર્ત વેશ્યા ગેહ,
