________________
શ્રીમાન્ વીરવિજયજી.—ધમ્મિલકુમાર.
કાંઈ લૂંટાતૂટ સૂત્ર, સુજાણે
સાંધીએ;
પાળ, પનેાતી આંધીયે.
વળી પાણી પેહેલી નિસ્નેહી દુર્જન
સાથે, રહ નિવારીયે';
સુસનેહી મજ્જત સાય, પ્રીતિ વધારીયે; [ નારી નરને પાય, પડતી
દેખીયે;
તુજ વિશ્મ સહે એ ખેાલ,
તસ ન ઉવેખીયે.
હું સા જળ પ્રીત, ૫ખી
રતી કાફ કરકકે સંગ કે, જીવ જળચર પંડિતને પાંડિત ખેલકે, મૂખે તેહવાY પ્રેમ, જે જેઠ ચાહના કલ્પતરૂની, જે મેર રડ્યા;
તેહને
શી
ઋણુ માણુક
રાય
ડા
નાવ કીજ, સાયર સ ંગ્રહ્યા;
જે સ્વારથ પૂરીયા;
ઉપગારીયા.
રાણાની શી ચાલ,
રાયણને
સહકાર, જે
ચાહે તે, વન
ક્રમ
વિ
ધુમ્મિલને ભરતારપણે દાન ધર્મીવડે જગવીર, યાશે તેથી અધિક હાએ જો પરભાતે નૃપદ્યુત સાથ, તુમે પણ તિહાં જઇને રૂપ, નિહાળા નર તાં; ઇચ્છાએ વરે વર અન્ય, ક્રુઆરીને વર બા; મનમાન્યા નથ્રુ ગાઢ, અમે જઈશું અમારે "જેને ધરનારી કુનારી, નર નિર્ધન પુત્ર પુત્ર, એ સર્વને સુતાં છેાડી, ન દૂર જઈ સિએ દશ કાશ, રૂપોવન
કરે સરજી જિğાં; તમે રહેજો તિહાં.
દેશ,
મેટીયાં;
ભેટીયા;
ટુકડે; લવતે ફેંક
વણુનુ દેખી, તું રીઝી ઘણી;
પશુ ન કરી પરીક્ષા કાંહિ, ગુરુ અવગુણુ તણી;
નર મેાહેાળા
સરવરે;
તરવરે :
મૂરખાં;
સારિખાં.
કુલક્ષણ
કુસ ગે
રહિએ.
માનતી;
શ્રીપતિ:
ફ્રીડાસે;
જશે.
૫૦૦
શી ૬.
શી છ
શી॰ ટ્
શી ૯
શી॰ ૧૦.
શી॰ ૧૧.
શીવ ૧૨
