________________
૪૪૪.
જૈન કાવ્યદોહન. રાત્રિ ગઈ ઘડી ચાર. શ્રમ પામી પાછાં વળ્યાં; સૂતાં બહુ નર નાર, આવી રથમાં મુખ ભર્યા. ૪. ,
ઢાળ ૯ મી. * (જીવ જીવન પ્રભુ કિહાં ગયા રે–એ દેશી.) રાગે રંગાણી ચેતના રે, વસા વસી ગળી પાસ રે; વાસ ભુવન ધન તન તજી રે, રેરૂએ રૂદત નિરાશ છે. રાગે. ૧. તપ જપ ગુત દરે વમે રે રાગનદી ઘન પૂર રે; પડિયા નડિયા નવિ જડે રે, પૂર્વે ભાનુદત સૂર રે. રાગે. ૨. દેશ ત્યાગ અગનિ સહે છે, ઘણ કુદણ દુખ દિ રે; રાગ તણે ગુણ એ છે કે, જોયતી રાતી મજીઠ રે. રાગે છે. પણ ચિત્રશાળી વનગણે રે, યુવરાજ રમણ પાસ રે; એક પ્રહર રાત્રિ ગઈ રે, ગુખભર નિદ નિવાસ રે. રાગે છે મદનમંજરી નિદ્રા વશે રે, લટકતો એક હાથ રે; શ્ય બાહેર કજનાળી યુ રે, રથનાભિની સાથ રે. રામેં ભુજે ભુજંગમ ડેશીયો રે, દુષ્ટ ફણીધર જાત રે; ડશી હશી મુજ પગે રે, બેલી નિદ વિદ્યાત છે. રાગે જાગ્યો કુંવર નિદ્રા તજી રે, શીધ્ર ઊતરીયો હેઠ રે; તમશી નિશી પણ વતાં રે, મૂર્ધમણિ કુણી દીઠ રે. ગળે ૦ સા મૂચ્છિત વિષ વેગથી રે, તસ દુખ શેકવિભાગ રે; કુમ પણ મૂરછા લહી છે, જેમ વૃક દેખી છાગ રે. રમે ૦ ૮. વન વાયુ શીતળ લહી રે, ચેતન્ય પામ્ય કુમાર રે; પણ નવિ ઉઠી વલ્લભા રે, કીધા બહુ ઉપચાર છે. રાગે છે. માત્ર તત્રાદિક બહુ કિયા રે, પણ ન થય ગુણ તાસ રે; થઈ અચેત મૃતક સમી , ન લહે નાકે નિશ્વાસ રે. રાત્રે ૧૦. અર્ક આપી તેહને છે. હિત સ્નેહ કુમાર રે, કર સ્વરે તે નિહાં રે, જેમ વિજોગી નાર રે. રાગ - ૧ પ્રાણ પ્રિયા હા કયાં ગઈ રે,એકલે તજી મુજ રાણ રે, રાજ્ય ભાગ તુજ વિણકિય્યારે, તુજ સાથે મુજ પ્રાણ રે. રાગ- 1
