________________
૪૩૨
જેન કાવ્યદોહન.
આપે એકેલારે, નગરે નિશિ વેળારે, દૂતિ ધર મેલા કારણ જઈ વસ્યા રે, તે માલણ જાતરે, સમજાવી વાતે રે, મદનમ જરી રાતે તેડી મિલાવતી રે રસપ્રેમે મળિયારે, વિજોગ તે ટળિયા રે, જઈ સુભટળું ભળીયા દૂતી વિસર્જીને રે. મદનમ જરી નારીરે, રથમાં બેસારી રે, શન્ય મારગે સુભટ હકારી ચાલીયા રે જે સેમલ ખારે, વછનાગ જે ચાવે રે, ન બીહે ફળ ધતુર ચાવે તે ધણી રે, જે ગિરિ ઓલ ધેરે, જલધિ જળ લઘે રે, છીલ્લર જળ ટેકરી કાંકરી કેમ ગણે રે. જેણે સાપ ખેલાયા રે વાઘછંદ રમાયા રે, વિછુ સે ડરાયા તે નર કેમ ડરે રે, જેહને જેહશુ પ્રેમરે, રહેતે વિના કેમ રે, મૂઢલોક અજાણ્યો વહેમ મને ધરે રે. મારગ શિર જાતાં રે, સૈન્ય ભેલાં થાતાં રે, બેહુ નારી સોહાતાં મન મેળ કરી રે; શુભવીર કુમાર રે, લડ્યા ભેગ રસાલ રે, ખડ બીજે ત્રીજી ઢાળ સહામણી રે.
દાહરા, અગડદત નિજ સૈન્યશુ, ગામ ગામ વિશરામ; તે દિવસે પામિયા, વિધ્યાચળ રણ ઠામ. મદભર હસ્તીઘટા ચરે, મહિષ તણે નહી પાર; શાર્દૂલ ચિત્રક ભયંકરા, શબરા શબરી અપાર. ઈક જળ ભરિય સાવરે, સિન્ય કિયે વિશ્રામ; ડેરા તંબુ તાણ, કુવર રહે એ ઠામ. અભટલોક ભેજન કરી, બેઠા કરતા વાત: જગત વિશામેં આથમે, રવિ પ્રગટી તવ રાત.
૪.
