________________
४०१
જૈન કાવ્યદોહન.
ભાગવે ધન ઘરપુત્ર, મા મલ મૂત્ર ધ્રુવે રી, વર પરણી મુખ જોઈ છેડે વાલો રૂવે રી. પરિજન સેવે પાય, જબ લગે મૃત ન ધરે રી, જનમે નંદન જામ, સજજન જાય ઘરે રી નરથી ગુખી પશુ જાત, સુખ ભર વનમાં રમે રી; નહિ સુત ચિતા કાંઈ, બાલકવય નિગમે રી ચાકરી દાસ કરત, વાહને સુત વિચરે રી. વૃદ્ધ હવે મા બાપ, ચિતે કિમ ન મરે રી અશનમાત્ર ગુણ જાણ, ચાપો પણ ન ચરે રી; ગંડલ મડલ જાત, રાયણી ચેકી ભરેરી બાલક વ્યાલક તુલ્ય, પ્રગટે પુત્ર તિ રી માત પિતા દુખદાય, કાણિક રાય જિઓ રી રાજ્ય વિઘન પુરઘાત, એક દિન જીવ હરે રી. મણિએ વિભૂષિત નાગ, કુણ જન રાખે ઘરે રી એમ ચિતી નર રાય, કહે પ્રજાને તદા રી. કરશું અમે જાઊં ગેહ, જેમ સુખ વરતે સદા રી ધમ્મિલ રાસે રસાલ, સાતમી ટાલ કહી રી વિશ્વમાહે શુભ વીર, ગુણથી ખ્યાતિ લહી રી
| દોહરા, કેપ કટિણ રાજા હવે, તેડી કુવરને ત્યાંહી કહે મુત ચાહુ ગુખ ભણી, નહી તુજ શીતલ છાંટી તુ શિકાને અયોગ્ય છે, મુજ કુલ કીધ કલક. કમહી ન હોવે પાંસર, વૃશ્ચિક ક ટક વક મિ જગ્યું આ રાજ્યમાં, પુત્રપ્રદીપ અનુદાર, ગેમણ તે અગ્નિ વિાણું, તુરી છતે અધિકાર ચાશઠ દીવા જ બેલે, બારે રવિ ઉગત.
અધાર છે તસ ઘરે જસ ઘરે પુત્ર ન હુત છે પણ એ જુદી વાતા. જસ ઘર વાલિ પુત્ર, { માત પિતા ઘરમાં રૂએ, વહ્યુ તસ દરસુત્ર
1.
