________________
૨૮૪
જૈનકાવ્યદેહન.
રસના લોભી હુઈ રહ્યા, એ એ મેહવિકારે છે. મોહતણે. ૧૭ અવર ઘરે બેઠે પિતા, પિંડ લહે નહિ ભેરા રે; મૂઢમતિ સૂઝી રહ્યા, એ એ મેહના દેરા રે. મહત, ૧૮, તે પરભવ પહોતે પિતા, નિજ ઘર બેઠે પુત્ર રે;. - પિંડ દિયે પહોંચે નહિં, પરખિ દેખ પવિત્ર છે. મહિત ૧૦ પરણાવે વૃક્ષા ભણું, ચેતનની પરે જાણું રે,- , , ગ્રંથ રચે વ્યભિચારના, એ એ મોહિની ખાણ રે. . મોહતણે. ૨૦. ચેતનને માને નહિ, શૂન્ય ગિણે સંસાર રે; ક્ષણિકવાદ કેઈ ધરે, મહતણું વિસ્તાર રે. મહતણે. ૨૧. કાનનમાં મૃગલાં રહે, સૂકાં તૃણ આહાર રે; . તે મૃગ મારે માનવી, એ એ મેહ પ્રકારે રે. મહતણ. રર, મોહ સેહ બાધા ઘણી, રાજ્ય વધે અતિ રે રે, તમચી આણું માને નહિં, બલ બલિ કઈ ફેરે રે. મહતણે. ૨૩ તીન લોક નાયક તમેં, મેહ ઈશ પણ એમે રે, એક મિયાનમાહે કદા, ખગ રહે છે કે રે. મહતણે. ૨૪. તમ સેવકપ લીજી, ભેટ ભલી સવારે રે; જે તે જાબ, જાગ છતરે વિસ્તાર રે, મોહતણે ૨૫, વરાજે એ હુઈ રહ્યો, સાહિબ ગરિબનિવાજે રે - " ધર્મમંદિર કહે તે સુણે, જે બોલ્યા જિનરાજે રે. મહતણે. ૨૬.
દેહરા વસ સ્વચ્છ મતિ તાહરી, તુ વિવેક વડ વીર; ઉપકારે એ વનતિ, ભવિકતણું કરે ભીર. હું શાને દેખુ અધુ, સઘળીહી એ વાત કર્મ ઉદય અધિકે અછે, તિણ નહિ બહુતી ધાત. ધીર વીર પુરૂષે ઘણું, વધ કીધે બહુ વાર; પણ એ ફિર ફિર પાલવે, અનતકાય અનુહાર. માટે ખલ એ મોહ છે, મહોટે રિપુ એ જાણ, વિષમ વ્યાધિ વારૂ નહિં, વિષ ભરિયું એ વહાણ.
