________________
૧૭૨
જૈનકાયદેહન.
રેક કરમ રસ ઝીલિયા, કાઝી નાયક રે. કઝી નાયક રે, કીધી ચેરી જેર, ઘોર કરમ અતિ આદર્યા, કાઝી નાયક રે; કાંઝી નાયક રે, કીધાં ભક્ષણ રાત, વાત કરી ચિત્ત ચાતય, કાંઝી નાયક રે. કાંઝી નાયક રે, દીધો બહુલ શરાપ, પાપ પ્રકૃતિ ફોગટ કરી, કાઝી નાયક રે; કાઝી નાયક રે, અલપ જીવ તિલ માત, ઘાત સમાન શોભા ધરી, કાઝી નાયક રે. કાંઝી નાયક રે, તે પાપત સાગ, ભેગવિયે એણે ભવ ખરે, કાઝી નાયક રે; કાકી નાયક રે, મુજ પરણાવી તાત, માત બોલાવી સાસ રે, કઝી નાયક રે. કાંકી નાયક રે, તેથી તજી પિયુ મૂજ, તમને કહુ હું એટલું, કાંકી નાયક રે; કાંઝી નાયક રે, તે પહો પરદેશ, વેશ કરી સુણે એટલુ, કાંઝી નાયક રે, કાઝી નાયક રે, વળી આવ્યો મધ્યરાત, રાત રા રતિ ઉપની, કઝી નાયક રે, કાઝી નાયક રે, તે દિનથી રહ્યા ગર્ભ, મતી રહે જ્યમ સીપની, કાંઝી નાયક રે. કાંઝી નાયક રે, સાસરિયાં નિસ્નેહ, છે, ત્યાંથી દાખવી, કાંઝી નાયક રે; કાંકી નાયક રે, પીહર કરી વાટ, ઘાત ઈસી તેણે ચાખવી, કાંઝી નાયક રે. કાઝી નાયક રે, આવી હુ વનખડ, ભાંડ કરી બહુ દુર્જને, કાંઝી નાયક રે; કાંઝી નાયક રે, તાતજી તુમચી પિઠી, પંખી કરગી પરિજન, કઝી નાયક રે.
૧૪.
