________________
[४]
.. .. आचारांग-मूळ तथा भाषान्तर. ते इत्थ पडिते पर्वयमाणे, से हता, भेत्ता, लुपिता, विलुपिता, उद्दवइता, अकडं करिस्सामित्तिमण्णमाणे जस्सविय णं करेइ , अलं बालस्स संगेणं, जे वा से करेति बाले २, ण एवं अणगारस्स 'जायतित्ति बेमि । [१४०]
[षष्ठ उद्देशः] से तं संबुज्झमाणे आयाणीयं समुट्ठाए तम्हा पावकम्मं णेव कुज्जा, ण कारवे । १४१
१ (तस्यापि हननादिकाः क्रिया : स्युरितिशेषः) २ [तस्याप्यलं सगेनेतिशेष:]
परमार्थने नहि समजनार छतां पंडितपणानुं आभिमान धारी वकवाद करनारा जे परतीर्थिओ काम शमाववाना उपदेशक थइ वर्ने छे अने जाणे अमे कंइ अपूर्व काम करशुं एम डोळ धरता थका तेआ जावोने हणनारा, कापनारा, फोडनारा, लूंटनारा, झूटनारा, तथा प्राणी रहित करनारा होय छे. एवा अजाण लोको जेने ऊपदेश आपे छे ते पण कर्मथी बंधाय छे. माटे एवा वाळो नी, सोवत नहि करवी, एंटलुंज नहि, पण जे तेवाओनी सोवत करता होय तेमनी पण सोवत नहि करवी. अने जे गृहवास छोडी मुनिओ थएला छे तेमने तो एवी रीते जीवघातथी कामचिकित्सा करवानो उपदेश करवो कल्पतोज नथी. माटे तेमनी, सोवत करवी.) १.४०] ।
। छटो उद्देश. संयमार्थे लोकने अनुसरतां छतां तेनी ममता नहि करची.]
पूर्वोक्त बिना जाणीने संयममां उज्माल थएला मुनिए जाते पाप कर्म न क पीजा पासे पण न करांव. [१४१]'
