________________
आचा०
॥४४२॥
Mail :
कामेहिं, उंवरओ पावकम्मेहिं, वीरे आयगुत्ते खेयन्ने जे पज्जवजाय सत्यस्स खेयन्ने, असत्यस्स खेयन्ने जे अत्थस्स खेयन्ने से पज्जवज्जायसत्थस्स खेयन्ने, अकम्मस्स ववहारो न वि
जड़ कम्मुणा उवाही जायइ, कम्मं च पडि लेहाए (सूत्र १०९)
ते भावथी जागतो मुनि भावनिद्रामां सुतेला जीवोने मन संबंधी दुःखोथी पीडाता जुवे छे. ते दुःखी जीवो विचारे छे के, हवे अमारे शुं कर ? एम मूढ बनेला तथा दुःखसागरमा डुबेलां प्राणीओने देखीने पोते तेवां दुःखमां न पडवा माटे मुनि अप्रमत थइने विचरे; अने संयम अनुष्ठानने बरोबर करे; तेवा शिष्यने गुरु फरीथी कहे छे: - हे बुद्धिमान् ! हे भणेला शिष्य ! तुं भा| वनिद्राथी सुतेला दुःखीओने जो, अने जागताना गुणो तथा सुताना दोषोने जाणीने सुवानी मति न कर ( प्रमादी न था . ) वली पाप क्रियानो आरंभ करनारानां दुःखो तथा दुःखना कारण कर्म, तेने तुं प्रत्यक्ष जो ! जेओ जीवहिंसा (खुन) चोरी विगेरे करे छे. तेओने थती शिक्षा साक्षात् जो ! अने ते जाणीने आरंभ रहित वनीने आत्महितमां जाग्रत था !
22
(जेओ साधु छे तेमने मोक्ष साधवानो दोवाथी गृहस्थ माफक खेती विगेरे आरंभ करवानो नथी छतां जेओ त्यागी नाम धरावी खेती विगेरे करे छे ते पण ग्रहस्थ माफक दुःखी थाय छे.)
पण जे विषय कषायथी मलीन चित्तवाळो भावशायी (प्रमादी) छे, ते शुं मेळवे, ते कहे छे. मायी बने, छे, अने माया ले वाथी वधा कषायोवाको बने तेज कहे छे, क्रोधी मानी मायी लोभी बनीने दारु विगेरेना नसामां प्रमादी थइ नारकीनां दुःख अनुभवी
सूत्रम्
॥४४२॥
