________________
आचा०
॥३७३॥
छांटा पाडती आपे ते उपरना दश दोपो लेनार तथा आपनार, वन्नेना भेगा थाय छे.
पर समयज्ञ होवाथी ऊनाळाना वपोरे खरा तडकाना तापमां तपेला सूरजंथी परसेवाना 'बिंदु' टपकता साधुना मेला शरीरने जोइ कोइ अन्य गृहस्थे पूछयुं के, भाइ तमारामां वधा माणसोए उचित मानेलुं स्नान शामाटे नथी करता ? त्यारे साधुए जवाब आप्यो के, हे बंधु ! सर्व साधुओने जळनुं स्नान छे. ते काम 'स्त्रीनो अभिलाष' तेनुं एक अंग छे. तेथी निषेध कर्यो छे ते सांभळो:" स्नानं मदद करें, कामाङ्गं प्रथमं स्मृतम् । तस्मात्कामं परित्यज्य, नैव स्नान्ति दमे रताः ॥ १ ॥ "
स्नान मदनो दर्प करावनार छे, तथा कामनुं पहेलं अंग छे. माटे कामने छोडनारा ब्रह्मचारी, अने दमनमां रक्त थयेला छे तेओ स्नान करता नथी. आ प्रमाणे स्व अने परसिद्धांतने जाणनारो परने उत्तर आपवामां कुशळ होय छे, तथा भावज्ञ एटले, चितना अभिप्रायने जाणनारो छे के आ 'दान' आपनार के, व्याख्यान सांभळनारनो आवो अभिप्राय छे. वळी परिग्रह ते, संयममांजोइतां ऊपकरणर्थी वधारे छे, ते न ले, अने लेवानी पण मनमां इच्छा न राखे; तेवा साधु काळज्ञ, वळज्ञ, मात्रज्ञ, क्षेत्रज्ञ, खेदज्ञ, क्षणज्ञ, विनयज्ञ, समयज्ञ, भावज्ञः होय ते परिग्रहने ग्रहण न करतो योग्यसमये योग्य क्रियानो करनारो बने छे.
शंका - पूर्वे 'काळज्ञ' शब्दमां ते वात आवी छे, अने अहीं फरीथी केम कहो छो ?
उत्तरः- त्यां ज्ञपरिज्ञावडे जाणवानुं छे, अने अहींयां कर्तव्य करवानुं छे.
वळी कोइपण जातनुं नियां न करे; ते अप्रतिज्ञ छे. जेमके, क्रोधना कारणे स्कंदक आचार्ये पोताना शिष्योने घाणीमां पीलेला
सूत्रम्
॥ ३७३ ॥
