________________
(३३६) ऋषिमंमलत्ति-पूर्वाई. जोइने नगरवासी लोको तेने आदरथी बहु वखाणता. लोको तेनी या प्रमाणे नक्ति करता; परंतु कार्त्तिक शेठ तो ते मिथ्यादृष्टि अज्ञान तपवालो दोवाश्री तेना सामुं पण जोतो नहि. परी ते तापस, पोताने नदि नमता एवा । कार्तिक शेग्ने जाणीने बहु क्रोध पाम्यो. कडं ले के-जैनसाधुन विना बीजाने विषे दमा गुण क्याथी होय ? एक दिवस ते तपस्वीये पोतानी तपोशक्तिश्री त्यांना राजाने वश कस्यो; तेथी ते पोते पारणाने अवसरे तपस्वीने नो. जनने वास्ते आमंत्रण करवा आव्यो. तपस्वये कयुं “हे पृथ्वीनाथ ! हुं त्यारेज तमारा घरने विषे पार' करीश के, ज्यारे कार्तिक शेठ मने पीरसवा आवे.” राजाए ते वात कबुल करी तत्काल कार्तिक शेठना घरने विषे श्रावीने तापसनो अन्निग्रह तेने कही बताव्यो. पठी तत्वने जागनार अने विशेष बुध्विंत एवा शेठे नूपतिने कडुं. "हे स्वामिन् ! अन्यतीर्थियोने विषे सत्क्रिया करवी योग्य नथी, तोपण हे राजन् ! हुं आपना नगरने विषे रहुं वं, माटे आप जे आज्ञा करो ते म्हारे करवीज जोशए. कारण के, राजानो आदेश बलवान होय ." शेठे राजानुं वचन मान्य करयु एटले प्रसन्न श्रयेलो नूपति सेनासहित तुरत पोताने घेर आव्यो. पठी मध्यान्हने वखते तपस्वी, राजाना घरे पारणुं करवा आव्यो त्यारे समयनो जाण एवो शेठ पण त्यां आव्यो. राजाए मूकेला आसन नपर तापस बेगे एटले राजानी आझाथी शेठे तेने मिष्ट नोजन पीरस्यां. ज्यारे आ शेठ पीरसतो हतो त्यारे ते तापसे “ में तने नमाव्यो छे." एम नंची आंगली करीने तेनो तिरस्कार कस्यो एटले शेठ विचारवा लाग्यो. “ धिक्कार ले धिक्कार ने म्हारा जन्मने तथा जी. वितने के, जे में या कुलिंगिनो सत्कार करीने म्हारा समकितने मलिन करयुं. एणे जे म्हारो परानव कस्यो ते मने दुःखकारी नथी; परंतु ए जे अरिहंत धर्मनी निंदा करे वे ते मने बहु साले दे. अहो ! धन्य अने पुण्यवंत तो गंगदत्त शेठज के, जेणे गृहस्थधर्म त्यजीने अवसरे दीक्षा ग्रहण करी . जो में पण संसार नयने नाश करनारी दीक्षा प्रागलश्री लीधी होत तो हुं आ अवम तापसश्री परान्नव पामत नहि. हवे म्हारे ा परस्वाधिन अने अपवित्र एवा गृहवासश्री सरयु." या प्रमाणे कार्तिक शेठ बहु वैराग्य पाम्यो, पठी नापम जमीने गयो एटले शेठे राजानी विनंती करी के, "हे ग्वामिन् ! मने