________________
श्री जैनहितोपदेश भाग २ जो.
ज्ञानी पुरुषो यथार्थ कहे छे के क्षणिक सुखने. माटे लावा काळचें मुख खोइ देवू जोइये नहिं. पण प्रमादने परवश पडेला प्राणीयो एमज करे छे.
'क्षण लाखेणो जाय '-आ अमूल्य मानवभवनो वखत एळे. गुमावांनो मथी. सारां मुकृतोवडे ते शीघ्र सफळ करी लेवानो छे...
धर्महीन मानवनो भव निष्फळ जाय छे अने धर्म युक्तनो हे सफळ थाय छे. धर्महीन माणसो भवान्तरमा भारे दुःखना भागी. थाय छे, अने धर्मचूस्त माणसो अक्षय सुखना अधिकारी थइ शके छ. 'देहे दुःखं महाफलं -स्वाधीनपणे आत्म कल्याणने माटे देहर्नु दमन करवू बहु हितकारी छे, अन्यथा पराधीनपणे तो दमाबुंज पडशे, अने एम करतां पण अभीष्ट सुखनी प्राप्ति थइ-शकशे नहि. स्वाधीनपणे तो देहने दमवाथी यथेष्ठ सुख मळी शकशे.
देहस्य सारं व्रत धारणं च '-यथाशक्ति सव्रत धारण करकयोज आ मानवदेहनी सार्थकता शास्त्रकार स्वीकार छे, ते विना ता *अजागल स्तनस्येव, तस्य जन्म निरर्थकम् '-बकरीना गकामांना आंचळनी पेठे तेनो जन्म मात्र निरर्थकज छे. जेओ केवळ विषयकषायादि प्रमादने वश थइ पोतानो मानवभव व्यर्थ गुमावे छे, तेओ सोनाना थाळमां कस्तूरीने बदले धूळ भरे छे, अमृततुं पान करवाने वृद्ले तैना बडे पादशोच करे छे, श्रेष्ट हाथीनी पासे लाकडां.
