Jain Katha Ratna Kosh Part 05

SR No.: 010250
Original Sutra Author: N/A
Author: Bhimsinh Manek Shravak Mumbai
Publisher: Shravak Bhimsinh Manek
Publication Year: 1891
Total Pages: 401
Language: Hindi
Classification: Dictionary
File Size: 44 MB

Page 386

३७४ जैनकथा रत्नकोष नाग पांचमो. ने माटे उपकार निमित्तें सघली धरती चामडाथी मढावी काढीयें एटले कोश्ना पगे कांटो नांगे नही. माटे चामडां लीन. या वात सांजली ते बु दिमान माणसें कह्यु के एम को दिवस बन्यु नथी, तेम बने पण नही, अने बनशे पण नही. माटे आपना यावा गांमा विचार मूकी घो. अने बधा जननी वात पडती मुकीने आप चामडे करी आपना पगर्नु रहाण करो एज योग्य छे. ते वात शेतने गले तरी ने तेमज कयुं. कर्वा डे के, श्लोक ॥ चरणे कंटकाभग्ने, श्रेष्ठिना चिंतितं तदा ॥ जंतुत्राणाय सञ्चमैं, रूर्वीमाबादयाम्यहम् ॥ १ ॥ दोहा । अणदुंती कीजें नहीं, कीजें होय सु जाण ॥ सेवकें साहेबनें कह्यो, तब समज्यो ते जाण ॥ १ ॥ १ ॥
हवे नव्यने तरत उपदेश लांगे तेनो एक्याशीमो दृष्टांत कहे . ॥ राज्यं धर्मरुचेर्ददौ न च ललौ गहामि पित्रा समं, नूत्वा तापसको गतौ यदि वनेऽमावास्यकायामवक् ।। उत्तव्यं नहि पत्रकादिकमृर्षि दृष्ट्वा सु धर्मेबको,रदयं त्वेकदिनं च सोऽनिशमहं श्रुत्वा प्रबुद्धस्तदा ॥७॥ अर्थःजितशत्रु नामा राजायें पोताना धर्मरुची नामना पुत्रने राज्य आपवा मांमयुं, परंतु तेणें राज्य लीधुं नहीं. अने कह्यु जे हे पिता, दुं पण तमा री साथें आवीश, अने तापस थइस. पनी ते पिता अने पुत्र बेदुजण मु नि थया. वनने विषे रहे . एकदा अमावास्या यावी. त्यारे मोहोटा मु नियें कह्यु के, आज अमावास्या दे. माटे वनमां जई फूल पत्र चुंटशो न ही एटले अनाकुटी करजो. ते वात धर्मरुची सांजले ने, अने वनमां न मण करे जे. त्यां वनमां नमतां नमतां धर्मरुचीयें एक साधुनें दीता. सा धुने जोइने जला धर्मनो वांडक एवो धर्मरुची कहे , जे महाराज ! या में अमावास्यानो दिवस ने, माटे तमो पुष्प फल पत्र चुंटशो नहीं हो ? एवं सानली साधु बोल्यो जे हे धर्मरुचि ! अमारे सदा अनाकुटी . अमो कोइ वारें पण पुष्पादिकने चंटता नथी. एनपदेश सांजली धर्मरुचि अ त्यंत प्रतिबोध पाम्यो. कडं ठे के, श्लोक ॥ गुरूपदेशतो धर्म, केचितानंति मानवाः ॥ धर्मरुचेरिवान्येच, जातिस्मरणज्ञानतः ॥ १ ॥ २ ॥
मनना परिणाम ऊपर प्रसन्नचं राजानो व्यासीमो दृष्टांत कहेले.
॥ नत्वा प्रभाषिर्गमिष्यति नृपो वीरं कुहा टन्नति, सोवक्तं ह्यधुनैव सप्त मनुवि हेतोः कुतो हृणात् ॥ पश्चादाशु पुनर्दिवाद्यचरमे देवाः क यांत्युत्सवे,