________________
(२.१३०-१३०)
अट्ठविमोक्खवण्णना
१०७
विनिच्छयन्ति संसयछेदकं सन्निट्ठानं पत्तो। तं पञ्हन्ति तमत्थं । ञातुं इच्छितो हि अत्थो पहो । न केनचि सुतपुब्बन्ति केनचि किञ्चि न सुतपुब्बं, इदं अत्थजातन्ति अधिप्पायो । किञ्चापि उपेक्खासहगतं, किञ्चापि किलेसे विक्खम्भेतीति पच्चेकं किञ्चापि-सद्दो योजेतब्बो। समुदाचरतीति पवत्तति । तत्थ कारणमाह "इमे ही"तिआदिना, तेन रूपावचरभावनतो आरुप्पभावना सविसेसं किलेसे विक्खम्भेति रूपविरागभावनाभावतो, उपरिभावनाभावतो चाति दस्सेतीति । एवञ्च कत्वा अट्ठकथायं आरुप्पभावनानिइसे यं वुत्तं “तस्सेवं तस्मिं निमित्ते पुनप्पुनं चित्तं चारेन्तस्स नीवरणानि विक्खम्भन्ति सति सन्तिद्वती"तिआदि, (विसुद्धि० १.२८१) तं समत्थतं होतीति । इदं सुत्तन्ति पुग्गलपञ्जत्तिपाठमाह (पु० प० निद्देस २७)। सब्बहि बुद्धवचनं अत्थसूचनादिअत्थेन सुत्तन्ति वुत्तो वायमत्थो । यं पन तत्थ वत्तब्बं, तं हेट्ठा वुत्तमेव । अट्ठन्नं विमोक्खानं अनुलोमादितो समापज्जनेन सातिसयं सन्तानस्स अभिसङ्घतत्ता, अट्ठमञ्च उत्तमं विमोक्खं पदट्ठानं कत्वा विपस्सनं वड्डेत्वा अग्गमग्गाधिगमेन उभतोभागविमुच्चनतो च इमाय उभतोभागविमुत्तिया सब्बसेठ्ठता वेदिताति दट्ठब्बा ।
महानिदानसुत्तवण्णनाय लीनत्थप्पकासना।
107
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
