________________
ਵਾਰ ਕਾਯੋਤਸ਼ਰਗ ਕਰੇ ਅਤੇ ਵਾਚਨਾ ਆਦਿ ਸਵਾਧਿਆਏ ਵਿਚ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਅਤੇ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਆਯੰਵਿਲ ਤਪ ਧਰਮ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਾਧਣਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ॥੭॥
ਸਫਰ ਕਰਦੇ ਸਮੇਂ ਇਹ ਪ੍ਰਤਿਗੀਆ ਨਾ ਕਰਵਾਵੇ ਕਿ ਸ਼ਾਇਨ (ਸਥਾਨ) ਸੋਯਾ (ਫੱਟਾ) ਨਿਸ਼ਥਾ (ਵਸਤੀ) ਸਵਾਧਿਆਏ ਕਰਨ ਦੀ ਭੂਮੀ ਤੇ ਭੋਜਨ, ਪਾਣੀ ਜਦ ਅਸੀਂ ਦੂਸਰੀ ਵਾਰ ਆਵਾਗੇਂ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਦੇਣਾ, ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਪ੍ਰਤਿਗਿਆ ਸਾਧੂ ਨਾ ਕਰਵਾਵੇ। ਸਾਧੂ ਗ੍ਰਾਮ ਨਗਰ, ਕੁਲ, ਦੇਸ਼ ਆਦਿ ਦੀ ਮਮਤਾ ਨਾ ਰੱਖੇ। ਦੁੱਖ ਦਾ ਕਾਰਣ ਮਮਤਾ ਭਾਵ ਹੈ। ॥੮॥
ਸਾਧੂ ਗ੍ਰਹਿਸਥ ਦੀ ਸੇਵਾ ਨਾ ਕਰੇ, ਬਚਨ ਤੋਂ ਨਮਸਕਾਰ ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਬੰਦਨ, ਪ੍ਰਣਾਮ ਨਾ ਕਰੇ। ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਗ੍ਰਹਿਸਥ ਵਿਚ ਜਾਣਕਾਰੀ ਵਧ ਜਾਣ ਨਾਲ ਸੰਜਮ ਮਾਰਗ ਤੋਂ ਮੁਨੀ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਇਸ ਨਾਲ ਭਲਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਰਕੇ ਚਰਿੱਤਰ ਦੀ ਹਾਨੀ ਨਾਂ ਹੋਵੇ ਅਜਿਹੇ ਬੁਰੇ, ਕਲੇਸ਼ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਤੋਂ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ॥੯॥
ਅਪਣੇ ਤੋਂ ਗਿਆਨ ਆਦਿ ਗੁਣਾਂ ਵਿਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੁਨੀ ਨਾਲ ਜਾਂ ਗੁਣਹੀਣ ਹੋਣ ਤੇ ਵੀ ਸੋਨੇ ਤੇ ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਨੇਵਾਨ ਨਿਪੁੰਨ ਸਹਾਇਕ ਸਾਧੂ ਨਾਂ ਮਿਲੇ ਸ਼ਰੀਰ ਠੀਕ ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਪਾਪ ਦੇ ਕਾਰਣਾਂ ਦਾ ਤਿਆਗ ਕਰਕੇ ਕਾਮ ਭੋਗ ਪ੍ਰਤੀ ਲਗਾਵ ਛੱਡ ਕੇ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਘੁੰਮੇ। ਪਰ ਪਾਖੰਡੀ ਅਤੇ (ਭਰਿਸ਼ਟ) ਮਿੱਤਰਾਂ (ਮੁਨੀਆਂ) ਨਾਲ ਘੁੰਮੇ। ॥੧੦॥
ਮੁਨੀ ਨੇ ਜਿਸ ਥਾਂ ਚਤੁਰਮਾਸ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਕੀਆਂ ਜਿੱਥੇ ਇਕ ਮਹੀਨੇ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਥੇ ਦੂਸਰਾ ਚਤੁਰਮਾਸ ਅਤੇ ਦੂਸਰਾ ਮਹੀਨਾ ਨਾ ਗੁਜਾਰੇ। ਦੂਸਰਾ, ਤੀਸਰਾ ਚਤੁਰਮਾਸ ਜਾਂ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਨਿਵਾਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਥੇ ਰਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਭਿਖਸ਼ੂ ਉਪਰੋਕਤ ਸੂਤਰਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਘੁੰਮੇ। ਕਿਸੇ ਕਾਰਣ ਮਿਥੀ ਸੀਮਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ
