________________
प्रियदाशना टाका. अ. २९ प्रम-दुष-मथ्यादशनफलवणनम् ७१
३५९ लिनो न भवति । तदेव गुनः सूत्रकारो प्रान्तिनिवारणार्थमाह-तं रद्धं इत्यादि । ततश्च-तत्-ईयोपथिकं कर्म केवलिनो, बद्धं-जीवप्रदेशैः श्लिष्टम् आकाशेन घटवत् तथा स्पृष्टं-मसृणमणिकूडयापनितशुस्कस्थूलचूर्णदत् । अनेन विशेषणद्वयेन केवलिनो हि निधत्तनिकाचितावस्थयोरभाव इत्युक्तम् । उदीरितम्= उदयप्राप्त सत् , देदितं-तत्फलसुखानुभवनेन अनुभूतम् , केवलिनो हि उदीरणा न भवति । ततो निजीर्ण क्षयम्मुपगतस् , ततः एण्यत्काले आगामिनि काले, अकर्मा कसरहितश्चापि भवति ।। ७१ ॥ सू०॥ . शैलेशीमुपलभ्याकरीता स्यादिति शैलेश्यकर्मताद्वारे अर्थतो व्यख्यातुं द्वि सप्ततितमभेदमाह
मूलम्-अह आउयं पालइत्ता अंतो मुहुत्तद्धायलेलाउए जोगनिरोह करेमाणे सुहुनौकरियं अप्पडिवाइं सुकन्झाणं झायमाणे तप्पढलयाए मणयोगं निरंभइ, कइयोगं निरंसइ, कायजोगं होती है। वह कषाय यहां नहीं है। ईपिथिक कर्म प्रथम समय में जीव बांधता है और द्वितीय समय में उसका वेदन करता है लथा तृतीय समय में उसकी निर्जरा कर देता है। इस तरह यह ईपिचिक कर्म केवली के साथ आकाश से घट की तरह बाद्ध-श्लिष्ट होता है तथा स्पृष्ट होता है अर्थात् जिस प्रकार चिकने मणियों से निर्मित भीत पर शुष्क धूलि का संपर्क रहता है उसी तरह केवली की आस्मा ले इस ईर्यापथ कर्म का मात्र संपर्क रहता है-निधत निकाचित बंधवाला नहीं होता है। केवली मगरात् जब यह उदय में आता है लब सुखानुसवनरूप फल से इसका वेदन करते है। केवलियों के उदीरणा वध नहीं होता है। वेदन के बाद यह निर्जीर्ण हो जाता है । अतः लेवली आगामीकाल में इस तरह कर्मरहिल हो जाते हैं ॥ ७१ ॥ જે કષાય ત્યાં હેતા નથી. ઈપથિક કર્મ પ્રથમ સમયમાં જીવ બાંધે છે અને બીજા સમયમાં તેનું વેદન કરે છે. તથા ત્રીજા સમયમાં તેની નિર્જરા કરી દે છે. આ પ્રમાણે આ ઈર્યાપથિક કર્મ કેવળીની સાથે આકાશથી ઘટની માફક બદ્ધ-લિષ્ટ હોય છે. જે પ્રમાણે ચિકણા મણીયાથી નિર્મિત ભીંત ઉપર શક ધૂળને સંપર્ક રહે છે. એ જ પ્રમાણે કેવળીની આત્માથી નિકાચિત બંધવાળા હોતા નથી કેવળી ભગવાન જ્યારે એ ઉદયમાં આવે છે ત્યારે સુખાનુભવન રૂપ ફળથી તેનું વેદન કરે છે કેવળીયોને ઉદીરણા બંધ થત નથી. વેદનના પછી તે નિણ થઈ જાય છે. આથી કેવળી આગામી કાળમાં मा प्रमाणे भ २डित लय छे. ॥७॥
