________________
५१२
हाताच कथा
"
भामिन् । युष्माकं नेन यावत् निद्राने 'निशोमयति= पद्मनाभः कोधाविष्टः द्रौपदी न दास्यामीत्युक्ा दूतो न हन्तव्य इति कला मामला मान्यापहारंग निःमारयति सा 'प. ॥ २८ ॥ मूलम् - तपण से पउमणाभे चलवाउय सद्दानेइ सदावित्ता एवं वयासी - खिप्पामेव भो देवाणुदिया । आभिसेक हत्थिरयणं पडिकप्पेह, तयाणंतर च ण से बलवाउए छेयायरियउव देसमइविकपणा विग पेहि निउणेहिं जान उबणेइ, तपणं से पउमनाहे सन्नद्ध० अभिसेयं दूरुहइ दुरुहित्ता हयगय जेणेव कण्हे वासुदेवे तेणेव पहारेत्थ गमणाए, तएण मे कण्हे वासु देवे पउमणाभं रायाण एजमाण पासइ पासिता त पंच पडवे
गच्छ आगच्छता करयल० कण्ट जान एवं पयासी एव ग्वल अह सामी ? तुम पण जाप णिच्छुभावेइ ) इम प्रकार जब वह दारुक सारथि पद्मनाभ के द्वारा असस्कृत यावत् होकर बाहिर निलना दिया, तब वह वहा से चलकर ज कृष्णवासुदेव थे यश आया । वहा आकर उसने दोनो हा की अजलि बनाकर और उसे मस्तक पर रखकर कृष्णवासुदेव से इस प्रकार कहा - हे स्वामिन् ? मैंने पद्मनाभ राजा से आपके वचन जैसे ही कहे वैसे ही उसने "क्रोध में आकर " मैं नहीं दूगा दूतमारने योग्य नहीं होता है-इत्यादि कहकर मुझे असत्कृत एवं असमानित कर अपने यहां से पीछे के दरवाजे से बाहिर निकलवा दिया है || सूत्र २८ ॥
वयासी - एव खलु अह सामी ' तुव्म वयणेण जात्र णिच्छुभावेइ )
મ
આ પ્રમાણે જ્યારે તે દારુક સારથિ પદ્મનાભ રાજા વડે અસત્કૃત યાવત અસ માનિત થઈને બહાર કઢાવી મૂકાયે ત્યારે તે ત્યાથી બહાર આવીને જ્યા કૃષ્ણ-વાસુદેવ હતા ત્યા આવ્યા ત્યા આવીને તેણે મને હાથેાથી અ જિલે ખનાવીને અને તેને મસ્તકે મૂકીને કૃષ્ણુ-વાસુદેવને આ પ્રમાણે કહ્યુ કે હે સ્વામી ! પદ્મ નાલ રાજાને મે જ્યારે તમારા સ દેશ કહી સભળાવ્યા ત્યારે સાભળતાની સાથે જ તે ક્રોધમા ભરાઈને હુ દ્રૌપદી દેવી પછી આપીશ નહિ, યાવત કુત અવધ્ય હોય છે ” વગેરે વચનેાથી અસદ્ભુત તેમજ અસ માનિત કરીને મને તેણે પેાતાના ભવનના પાછલા ખારશેથી બહાર કઢાવી મૂકયે
"
