________________
એક દિવસ બંને નીકળ્યા. ઘર છોડ્યું, આંગણું છોડ્યું, પાદર છોડ્યું.
એક ગામથી બીજે ગામ, બીજે ગામથી ત્રીજે ગામ... વિસામો લેતા જાય અને આગળ વધતા જાય છે.
એક દિવસની વાત છે. જગમોહન અને મનમોહન માર્ગ કાપતા હતા ત્યાં સામેથી એક બાવાજી દોડતા-ગભરાતા આવી રહ્યા હતા.
નજીકમાં આવીને હાંફતા હાંફતા જ બાવાજીએ જગમોહનને કહ્યું, “ઓ ભાઈ! આ બાજુ આગળ વધશો મા ! રસ્તાની વચમાં જ એક લાલ ડાકણ બેઠી છે !'
નાનો ભાઈ મનમોહન તો આ વાત સાંભળતાં જ હસી પડ્યો. જગમોહને બાવાજીને સસ્મિત કહ્યું, “ભલે... ડાકણ હશે તો અમે એને ખાઈ જશું. આપ ચિંતા ના કરો.” બાવાજી ફરી દોડવા લાગ્યા.
બે ભાઈઓ આગળ વધ્યા. બેયમાં જુવાનીનું જોર હતું. બાવાજીની આવી વાતને એ શેના ગણકારે ?
થોડે દૂર ગયા ત્યાં રસ્તામાં વચ્ચોવચ્ચ લાલ કોથળી પડેલી જોઈ. ભારે કુતૂહલથી ખોલી. દસ હજાર સોનામહોરો નીકળી.
બેયના આનંદનો પાર ન રહ્યો. હવે આગળ વધવાનું કામ જ શું હતું? અહીંથી ઘર તરફ પાછા ફરવાનો નિર્ણય લીધો. થાકેલા મોટાભાઈ જગમોહને મનમોહનને કહ્યું, “ભાઈ ! અહીંથી દૂર કોઈ ગામ દેખાય છે. ત્યાં જઈને થોડી મીઠાઈ ખરીદી લાવ. પેટ ભરીને ખાઈ લઈએ, પછી ઘર ભેગા થઈએ.”
મનમોહને મીઠાઈ લેવા ગામ ભણી પગ માંડ્યો. બેય જુદા પડ્યા. ધનના લોભે બેયનાં મનમાં એક કાળો વિચાર ઝપાટાબંધ પસાર કરાવી દીધો.
શા માટે ભાગીદારીમાં ધન લેવું? એકલો જ હું માલિક કેમ ન બનું?” મનમોહને મીઠાઈમાં ઝેર ભેળવ્યું. ભાઈ પાસે આવીને બહાનું કાઢતાં કહ્યું, હું ખૂબ થાકી ગયો છું. માટે આરામ કરીને મીઠાઈ ખાઈશ. તમે હમણાં ખાઈ લો. મનમોહને ઝાડ નીચે જ પડખું ફેરવીને લંબાવ્યું. જગમોહને નાનાભાઈના ગળે ધારિયું ઝીંકી દીધું. એક જ ઝાટકે બે કટકા !
પછી જગમોહને આરામથી મીઠાઈ ખાધી, દસ જ મિનિટમાં બેભાન બની ગયો ! થોડી વારમાં એના પણ રામ રમી ગયા !
ધનના લોભે છેવટે બંને મૃત્યુ પામ્યા. ધન મળ્યું કોઈને નહિ પણ બંને દુર્ગતિમાં પહોંચી ગયા?
કર્મોનું ત્રીજુ
શદ્વાર : કપાય u ૩૫
