________________
સત્તાવાહી અવાજથી રાજા શ્રેણિક બોલ્યા, “પૂજારી ! મંદિરના દ્વાર ઉઘાડી નાંખો.” સર્વત્ર નિઃસ્તબ્ધ શાન્તિ પથરાઈ ગઈ. તાળામાં ફરતી ચાવીનો અવાજ સૌના કાને અથડાયો. અને દ્વાર ખૂલ્યાં...
તરત જ અંદરથી એક ભભૂતિધારી હાથમાં ચીપીયો લઈને બાર નીકળ્યો. એની પાછળ જ વેશ્યા નીકળી. મોટેથી કાંઈક બોલતો એ બાવો આગળ વધ્યો.
રે ! આ શું ? જૈન મુનિને બદલે કોઈ જોગીને જોઈને રાજા શ્રેણિક તો થીજી જ ગયો ! કાપો તો ય લોહી ન નીકળે !
જૈન ધર્મની ઘોર અવહિલને થતી અટકી ગઈ. આ અવહિલના નિવારવા જૈન સાધુએ બાવાજીનો સ્વાંગ સજવા રૂપ માયા કરવી પડી. પણ તે માયા પ્રશસ્ત કહેવાય.
(૪) લોભ ત્રીજા નંબરના આ કષાય રૂ૫ બાકોરાનો ચોથો પ્રકાર છે લોભ, લોભ એટલે મમતા, મૂચ્છ, આસક્તિ.
સર્વ પાપોના બાપ તરીકે આ લોભ કહેવાયો છે. જયાં લોભ આવે છે, ત્યાં કયું પાપ નથી આવતું ? તે સવાલ છે.
આ લોભના પ્રતાપે તો પેલો મમ્મણ શેઠ ન ભોગવી શક્યો કે ન તો દાન દઈ શક્યો ! બિચારો લોભના પાપે અંતે બધું અહીં જ મૂકીને પહોંચી ગયો સાતમી નરકે.
આ લોભ તો સગા મા-બાપને ય યમસદન પહોંચાડાવે ! અરે ! સગા ભાઈને ય મોતને બિછાને પોઢાડે. લોભના કરુણ અંજામ જણાવવા શાસ્ત્રમાં સુંદર દૃષ્ટાંત આવે છે.
નાનકડું એક ગામ હતું. ત્યાં બે ભાઈઓ વસે : જગમોહન અને મનમોહન. એકબીજા વિના એક દિવસ પણ ન રહી શકે; આવો એમને પ્રેમ હતો. બાળ મટીને બેય કિશોર બન્યા.
માતા અને પિતા મૃત્યુ પામ્યાં, બધી જવાબદારી બે ભાઈઓ ઉપર આવી ગઈ. ચાર નાની બહેનોના ભાવિનો વિચાર કરતાં કરતાં ભાઈઓએ નક્કી કર્યું કે, “આપણે દેશાવર જવું. ત્યાં કોઈ ધંધો કરવો અને એ રીતે કૌટુમ્બિક જવાબદારી પાર ઉતારવી.”
૩૪ ] કર્મનું કમ્યુટર
