________________
૭. શ્રી રવિશંકર મહારાજને પત્ર
સેલા,
તા. ૧૪-૪-૧૯૫૦ પ્રિય મહારાજશ્રી,
કાળુ પટેલના ખૂન પાછળ જે આશંકાઓ જાય છે તેમાં તાલુકદાર ભાઈઓ આડકતરી રીતે હશે કે કેમ ? એમ થયા જ કરે છે. મેં તેઓને મારી રીતે ખેડૂતમંડળમાં ઓતપ્રોત થવા અપીલ ઠીકઠીક કરી છે. જોઈએ પરિણામ શું આવે છે? પોલીસમાં પ્રથમ કરતાં કંઈક ગરમી આવી જણાય છે પણ મોડું ઠીક ઠીક થઈ ગયું. ખેર, આ ખૂન પાછળ કાળુ પટેલના પુત્ર વગેરેને ફૂલજી (જેને પોલીસ કહે છે કે રવિશંકર મહારાજે ખાસ કહ્યું એટલે છોડ્યો તે) ઉપર મોટા હાથનો વહેમ જાય છે. પોલીસ મારા નિવેદનના શબ્દોની સ્પષ્ટતા માટે આવી ગઈ અને તે લઈ ગઈ. જેમાં ચતુર સંધાએ મારા પૂછવાથી ઓરડીમાં કહેલું કે, મને લાકડી મારી, હું પડી ગયો અને ભીખાએ પ્રથમ ધારિયું માર્યું, પછી મેં, એમ બંનેએ મળીને માર્યા, એ જાતનું વધુ ચોખવટ કરતું લખ્યું છે. આપને તે પ્રસંગની વાત બરાબર યાદ હશે. આ લખાણ વખતે મંથન ખૂબ થયેલું ત્યારના શબ્દ શબ્દ તો કેમ આવે? આ લખાણમાં ક્યાંય ભૂલ તો - મારી - નથી થઈને ?
મને એક વિચાર એ આવે છે કે આપણે બંને ફરીથી ખૂનીઓને મળીએ તો વધુ વિગત જાણવા ન મળે? જો કે તક ચાલી ગઈ, એમ જણાય છે. પોલીસ અને બીજાઓ હજુ વધુ માહિતી માટે પ્રયત્ન કરે છે. મને કાળુ પટેલના આ બનાવ પાછળ કોઈ ખાસ કાવતરું એક ખેડૂત આગેવાન તરીકે હોય તો એની ગંભીરતા જોઈને વધુ વિચાર આવ્યા કરતા હોય છે. બાકી તો છેવટે સત્યની શ્રદ્ધા ગમે ત્યાંથી પણ સત્યને તારવી આપે જ છે. આજ સુધીના પોલીસ અનુભવો જોતાં આથી વિશેષ ઊંડા ઊતરવા જતાં સત્ય, અહિંસા, ન્યાય વગેરેની દષ્ટિએ વિચારવું પડે છે.
સંતબાલ' ૮. શ્રી અર્જુનવાલાને પત્ર
પચ્છમ (તા. ધંધૂકા),
તા. ૨૭-૪-૧૯૫૦ પ્રિય અર્જુનવાલા,
તમોએ તા. ૨૫-૪-૫૦નો પત્ર લખ્યો તે મળ્યો. મેં પણ ડોક્ટર પોપટલાલને આજે તમારા પત્રનો સાર લખી મોકલ્યો છે. અને તેઓ તા. ર૯-૪-૫૦ના રોજ
ન્યાયનું નાટક
