________________
૩. ધંધૂકાથી હારીજ (બનાસકાંઠાનું રેલવે સ્ટેશન) સુધી રેલવેમાં ઘઉં લઈ જવા વેગનોની વ્યવસ્થા કરાવવી.
૪. ઘઉંના પૈસા તરત ખેડૂતોને ગામડે બેઠા જ રોકડા મળી જાય તેમ વ્યવસ્થા કરવી.
પિમ્પટકર અમારી વાત એકચિત્તે સાંભળી રહ્યા હતા. એમના પર અમારા કહેવાની શું અસર થઈ તે કળાયું નહીં. માંની એક પણ રેખા કે આંખોના ભાવમાં કશો જ ફેરફાર બતાવ્યા સિવાય તદ્દન શાંતિથી અને ધીમેથી તેમણે કહ્યું : ઘઉં ખરીદવાનાં કેન્દ્રો દરેક ગામડે તો ન થઈ શકે, પણ તમે સૂચવશો તેમાંથી શક્ય હશે તેટલાં વધુ કેન્દ્રો શરૂ કરવા હું મામલતદારને જણાવું છું અને બાકીની વ્યવસ્થા માટે ગોઠવણ કરીશું.'
મને થયું કે અમારા કહેવા પર એમને કાં તો ભારોભાર અવિશ્વાસ છે કે આટલા ઘઉં ક્યાં મળવાના છે ? કંઈ કરવાપણું નથી. અથવા કાં તો પૂરો વિશ્વાસ હતો કે દાદા કહે છે તેમ ઘઉં મળશે જ. અને તો પોતે બધી જ વ્યવસ્થા કરી શકશે, તેવા આત્મવિશ્વાસનો રણકાર પણ તેમના શબ્દમાં હતો.
આમ કલેક્ટર સાથે વાત કરીને અમે જીપ લઈને અમદાવાદથી વહેલી સવારે નીકળ્યા. પેલી અપીલની પત્રિકા પણ છપાવી લીધી હતી. દાદાની સાથે રાસવાળા શ્રી આશાભાઈ પટેલ પણ હતા. અમે જવારજ ગયા. ફલજીભાઈને સાથે લીધા અને જવારજ, ગુંદી, સરગવાળા, ઉતેલીયા, લોલીયા, ફેદરા એમ એક દિવસમાં થોડાં ગામોમાં ફર્યા. ખેડૂતોને એકઠા કરી બનાસકાંઠાના ખેડૂતોને બીની કેવી મુશ્કેલી પડી છે, તેમને ઘઉંનું બી મેળવવા માટે કેવા પ્રયત્નો થયા અને સરકાર જેવી સરકાર પણ છૂટી પડી. હવે એકમાત્ર ભાલના ખેડૂતો પર જ આધાર છે વગેરે વાતો દાદા અને ફલજીભાઈ એમની આગવી તળપદી ભાષામાં સમજાવતા. છેવટે દાદા કહેતા, તમે ભાલનકાંઠામાંથી એક મણ ઘઉં બનાસકાંઠાને આપશો તો બનાસકાંઠો મણના દશ મણ પેદા કરીને દેશને આપશે.
ધારવા કરતાં ઘણો સારો જવાબ ખેડૂતો આપવા લાગ્યા.
આ તો અમારું ખેડૂતનું કામ છે અને ક્યાં મફત આલવા છે ? પણ તોલા તરત કરાવજો. કારણ કે અત્યારે અમે ઘઉં કુંવળિયામાંથી બહાર કાઢ્યા છે એટલે બારોબાર જોખી આપીએ.'
સંત સમાગમનાં સંભારણાં
