________________
૫૧
આમ ભિન્ન અભિપ્રાયન બે જૂથ પડી ગયાં. બંને બાજુ પોતાનો અભિપ્રાય ૪ સાચો છે અને તે પ્રમાણે થાય તો જ બરાબર કહેવાય, એવો આગ્રહ પણ બંધાઈ ગયો.
શ્રી શાન્તિભાઈ વકીલે પણ લાડુનું જમણ કરવાનો આગ્રહ રાખ્યો. એમની દલીલ હતી કે “રોટલી તો રોજ ખાઓ જછો, મને લાડવાની હોંશ છે, માટે તો આમંત્રણ આપ્યું છે. અને લાડવા ખાવા-ખવરાવવામાં કોઈ દોષ તો છે નહિ. જેમને વ્રત કે બાધા હોય કે ‘લાડવા ન ખાવા’ તો તેમને માટે બીજું તે ખાતા હશે તે બનાવી આપીશું. પણ મારી હોંશ છે તો તે પૂરી કરવા દો.’’ પણ શિબિરમાં તો આ પ્રશ્ન કેટલાકને મન સિદ્ધાંતનો બની ગયો. એમ પણ વાત ચાલી કે જો લાડવા હશે તો કેટલાક ત્યાં જમવા જ નહિ જાય. અને એમ પણ સાંભળ્યું કે કેટલાક તો ઉપવાસ જ કરશે. વાત બરાબર જાણે કે વટે ચડી ગઈ. બંને બાજુએ કોઈ ટસના મસ ન થાય.
મુ. શ્રી છોટુભાઈ અને ડૉ. રસિકભાઈએ બન્ને જૂથોને એકમત થવા ઘણાં સમજાવ્યાં. પણ એકમતી થઈ નહિ. એ પણ ખૂબ મૂંઝાયા. ઓચિંતાનો જ એમણે વિચાર મૂક્યો કે ‘એમ કરીએ, મુનિશ્રી ઉ૫૨ છોડીએ. એ જે કહે તે પ્રમાણે આપણે કરવું.’
આમ તેમ થોડી દલીલને અંતે છેવટે સર્વાનુમતે દિલથી સહુએ કહ્યું કે ‘ભલે મુનિશ્રી કહેશે એમાં અમારી સંમતિ છે. એ પ્રમાણે અમે કરીશું.' વાત જાણીને મુનિશ્રીએ તમામ શિબિરાર્થીઓની સભા રાખી અને એ મતલબનું કહ્યું કે -
‘તમે સર્વાનુમતિ જેમ આ કરી શક્યા તેમ ભોજન બાબતમાં સર્વાનુમતિ કરી શકત. અને તો તે મને વધુ ગમત. તમારે શું કરવું તે નિર્ણય તમારે જ કરવો જોઈએ. કોઈ એક વ્યક્તિ પર છોડવું એ પરંપરા અપવાદ રૂપે ઠીક છે, બાકી એમાં પણ જોખમ છે જ.
હવે એમ કરો. તમે સહુએ મારા પર છોડ્યું છે તો મારું કહેવું જે હોય તે, એ પ્રમાણે કરવા સારુ તૈયાર છો ને ?'
બધાએ હા પાડી. .
પછી મુનિશ્રીએ આવું કંઈક સમજાવ્યું.
જેમનો મત ‘લાવા ભલે કરે' એવો છે એમને લડવા ખાવા છે માટે એમ કહે છે એવું માનવાની જરૂર નથી. અને સાદી રસોઇનો આગ્રહ રાખે છે
સંત સમાગમનાં સંભારણાં
