________________
સદા વિમલ કુટિર,*
તા. ૫-૧૧-'૩૮ વહાલાં ઉન્નતહૃદયા કાશીબહેન,
રેજનીશી સળંગ જોઈ ગયે છું. આવું અનુકરણ બધી બહેને કરે એ સુયોગ્ય છે. આ માર્ગે વિચાર અને વિવેકને વધુ ને વધુ સંભવ રહેલું છે. પિતે ક્યાં છે ? એવી પિતાની જાતનું આબેહૂબ નિરીક્ષણ નોંધપોથી જરૂર કરાવી શકે, જે બાળક જેવી નિખાલસતાથી એને વફાદાર રહેવાય તો!
માતાઓ સ્વયં ત્યાગમૂર્તિ તો છે જ. ટેક પાળવાની તમન્ના મન પર લે તે તેઓમાં ત્યાગ અજોડ હોય છે. માતાઓમાં સમજણ ઊભરાય તે જગતની અથડામણમાં અધે ઘટાડે થાય. નિંદા અને ઈર્ષાને બદલે આપણું સ્ત્રી જાતિની કઈ નિંદા કરતું હોય, તો પણ આપણને સાચી શરમ લાગવી જોઈએ. એવે ટાણે આપણે ચિડાઈ ન જઈએ, પણ ઊલટાં વધુ નમ્ર અને વિવેકી થઈ બોલનારના હૃદયમાં આપણી સરળતાની સુંદર છાપ પાડીએ, તે સામે થવા કરતાં આવા વર્તનથી આપણે આપણું સ્ત્રી જાતિની વધુ સેવા કરીશું. પુરુષોની સહાનુભૂતિ અને સદ્ભાવ આપણા પ્રત્યે જાગૃત કરવાને એ સફળ ઉપાય છે.
આપણી આસપાસના વાતાવરણને આપણે ત્યારે જ અસર
* મુનિશ્રીએ ૧૯૩૮નું ચોમાસું વાઘજીપુરા ગામે કે જે અમદાવાદ-બાવળા રોડ ઉપર આવેલ છે. ત્યાં એક કુટિરમાં કર્યું હતું.
સં.૫-૧
