________________
તે દિગંબરીઓના શ્રાવક દેવરિજી પાસે આવી નમસ્કાર કરીને કચ્ચરવા લાગ્યા કે, હે સ્વામી! આપ અમારા ગુરૂને મુકત કરો. પરંતુ આચાર્યજીએ તેમને કહ્યું, કે, અમે તે સંબંધમાં કંઈ જાણતા નથી, એમ કહી તેઓને પાછા વડા છી
જ્યારે અર પહેર થશે, ત્યારે તે દિગંબરાચાર્ય પોતે દેવસૂરિજી પાસે આવી કરગરવા લાગ્યો કે, હે સ્વામી!અમારો અપરાધ આપમાફ કરો. તથા અમારા શ્વા
શ્વાસના નિરોધથી અમોને મુક્ત કરે. કેમકે નહીંતર ખરેખર અમારું મૃત્યુ થશે. એવી રીતનાં તેનાં દીન વચનો સાંભળીને દેવસરિજીએ તેમને કહ્યું કે, તમે સઘળા તમારા પરિવાર સહિત મારા ઉપાશ્રયથી બહાર જાઓ? પછી આ ચાર્યજીની તે આજ્ઞાને મસ્તપર ચડાવી કુમુદચંદ્ર પોતાના પરિવારસહિત ઉપાશ્રયની બહાર ગયો. ત્યારબાદ આ આચાર્યજીએ તે વીર કુંભનું મુખ છગ્યાથી તે દિબગરીઓનાં ઉદ્દે વાયુથી ફૂલી ગયાં હતાં, તે નરમ પડ્યાં, તથા તેઓ પિતાને સ્થાનકે ગયા. પછી કુમુદચંદે તો આવી રીતના પોતાના પરાભવને જોઈ શોકથી જ પ્રાણ ત્યાગ કર્યો; આ ધર્મવાદ સમયે ત્યાં પ્રસિદ્ધ હેમચંદ્રાચાર્યજી પણ સિદ્ધરાજની સભામાં વિદ્યમાન હતા.
હવે મહારાજા સિદ્ધરાજે તુષ્ટિદાન તરીકે દેવસૂરિઓને આપવા માંડેલું તે વ્ય તેમણે નહીં ગ્રહણ કરવાથી તે દ્રવ્યના જિનમંદિર બંધાવવામાં ઉપયોગ કર્યો, તથા તે મંદિરમાં વિક્રમ સંવત ૧૧૮૩ના વૈશાખ શુદિ ૧૦ને દિવસે શ્રી ઋષભદેવજી પ્રભુની પ્રતિમાની પ્રતિષ્ઠા કરવામાં આવી. એવી રીતે આ શ્રી દેવસૂરિજી મહારાજે જૈનશાસનની ઘણીજ પ્રભાવના કરેલી છે. તેમણે સ્યાદ્વાદરત્નાકર નામનો અતિ અભૂત ગ્રંથ રચ્યો છે. એવી રીતે આ શ્રી દેવસૂરિજી મહારાજ પિતાનું વ્યાશી વર્ષનું આયુ સંપૂર્ણ કરીને વિક્રમ સંવત ૧રર૬ના શ્રાવણું વદ ૭ અને ગુરૂવારે દેવલે પધાર્યા.
ઈદ-૧૩
