________________
૧૫૬ પરંતુ સોયથી છેદીને નહીં, દેખો તે ફૂલ કોઈ ભોગીની પાસે પહોંચી જાય તો ત્યારે આગમાં નાંખીને તેનું અત્તર કાઢે છે. ભગવાનની ભક્તિમાં મંદિરની શીતલ છાયામાં અખંડપણે પ્રભુના ગળામાં માર્બલની શીતલ મૂર્તિ પર આરૂઢ થઈ જાય, ક્યાં આગમાં બળવું ? અને ક્યાં ભગવાનના કંઠ ઉપર અથવા મુગટ ઉપર અવ્યાબાધ રહેવું ? બેવકુફ થી બેવકુફ પણ સમજી શકે છે કે પુષ્પોની પ્રભુ પૂજા દ્વારા પૂરી દયા થઈ છે અથવા અત્તર ન પણ કાઢે તો પણ ભોગી તેને સુંઘશે, મસળશે, માળા બનાવીને ગળામાં નાંખીને ઉંધમાં તેને દબાવીને પીડિત કરશે. આ બધા દુઃખોથી બચી ગયેલા ફૂલની દયા ન માનવી અને યજ્ઞમાં હોમાતા જાનવરોની બલિની ઉપમા લગાવવી તે પૂરેપૂરી નાલાયકીનું કામ છે, હા ! મિથ્યાત્વ ! તું પ્રાણીઓની દષ્ટિને કેવી બદલી નાંખે છે જેને ઘોડા પણ ગધેડા દેખાય છે. યજ્ઞના બહાર હિંસાના ત્યાગી હોય તે પણ જીવોને યજ્ઞમાં હોમવાના સિદ્ધાંતવાળા છે તેઓનું ત્યાગી સંન્યાસી પણ યજ્ઞમાં તૈયાર કરેલ માંસ ન ખાય તો કેટલાક જન્મો સુધી તેને જાનવરનો અવતાર લેવો પડે છે અને મૂર્તિપૂજા કરવાવાળાને આ માન્યતા નહીં, સાધુ થયા બાદ તે પૂજાનો સર્વથા નિષેધ છે. શ્રાવકની છેલ્લી પ્રતિમા વહન કરવાવાળા સાધુની માફક ભગવાનની મૂર્તિના દર્શન-વંદન-નમનથી પ્રસન્ન રહે છે, દ્રવ્યપૂજા નથી કરતા અહીં આ વિચારવું જોઈએ કે વૈદિક હિંસા અને પૂજાની
