________________
પર
ભીમસેન ચરિત્ર લાગતું હતું. દૂર દૂર સુધી વરઘોડો લાંબે હતે. તેમાં ઘૂઘરમાળ બાંધેલા ગાડાઓ, રથ પણ હતા. સુંદર રીતે શણગારેલ ને ગળે સુમધુર અવાજ કરતા ઘંટ બાંધેલા ગજરાજો પણ હતા. અને અશ્વ સ્વારેને તે પાર ન હતો. ભીમસેનના સૌ સ્વજને, સાથીઓ આદિ કિમતી પિષાક પહેરી, સુંદર અલંકાર પરિધાન કરી વરઘેડામાં ચાલી રહ્યા હતા અને અલકમલકની વાત કરતાં આગળ પંથ કાપે જતાં હતાં.
આ વડ અને વરરાજાને જોવા માટે કૌશાંબીના નગરજને રસ્તાઓ ઉપર અને પોતપોતાની હવેલીને આવા ની આગાસી ને ઝરુખા ઉપર હકડેઠઠ બની ઊભા હતા. અને દૂર દૂર સુધી ચાલતા વરઘેડાને જઈ તેમાં બેઠેલાને ચાલતા સાજનને જોઈ તેમજ વરરાજા અને સાથી પાછળ લગ્નગીતે ગાતા નારીવૃંદને જેઈ કૌશંબીના નગરજને પ્રશંસાનાં ફૂલ વેરતા હતા. નાનું મોટું સૌ ભીમસેનના વખાણ કરતું હતું. અને સુશીલાને આ સુંદર અને સોહામણે વર મળે તે માટે તેના સૌભાગ્યની ઈર્ષ્યા કરતા હતા.
ધીમે ધીમે ચાલતે આ વરઘોડે લગ્નમંડપ આગળ આવીને ઊભે રહ્યો. ભવ્ય એવા મંડપના દ્વાર આગળ ભીમસેનને આવીને ઊભેલા જોઈ સાસુએ ઉમળકાથી વરરાજાને પંખ્યા. ત્યારબાદ જમાઈરાજને લગ્નમંડપમાં લઈ જઈ રત્નજડિત બાજોઠ પર બેસાડયા.
