________________
—
—
—
—
પાપ આડે આવ્યા
૪૦૧, કેમ હવે હું કેવી લાગું છું?” અભિમાનથી તેણે કામજિતને પૂછયું.
ઘણી જ સુંદર! પણ આ અલંકારે હવે તું જોઈ પાછા આપી દેજે. હું તને આનાથી પણ વધુ ચડીયાતા બનાવરાવી આપીશ.” કામજિતે સ્ત્રીને ખુશ કરી.
આ અલકારે આયાને આઠ દિવસ થઈ ગયા, તે પણ પ્રીતિમતિએ એ અલકારો પાછા ન મેકલાવ્યા. આથી વિન્મતિએ પોતાની દાસી કામદત્તાને જેઠાણ પાસે મોકલી.
પ્રણામ મહારાણીજી! મને નાની રાણમાએ આપની પાસે મોકલી છે. અને તેઓએ આપને આપેલા અલંકાર પાછા મંગાવ્યા છે.” દાસીએ વિનયથી અલંકારેની માંગણી કરી.
- આ સમય આવશે જ. એ પ્રીતિમતિને ખબર હતી એટલે તરત જ ક્ષોભ પામતાં અને આંખમાં આંસુ લાવી કીધું?
“અરર હું તો સાવ લુંટાઈ ગઈ. ન જાણે મેં એ અલંકારો ડાબે હાથે કયાં મૂકી દીધા છે, તે મને જડતા જ નથી. રેજ તેની તપાસ કરું છું. પણ મળતાં જ નથી. જડશે એટલે તરત જ હું પોતે આવીને તે અલંકારે આપી જઈશ.” . કામદત્તા તે આ સાંભળીને ઠરી જ ગઈ. પણ તે ય સ્ત્રી હતી. સ્ત્રી સ્ત્રીને ન સમજે તે થઈ રહ્યું ને? તે સમજી ગઈ મહારાણી જૂઠું બોલે છે. ને અલંકારો કયાંક મૂકાઈ ગયા છે, તેને ઓટો ડેળ અને શેક કરે છે. અલંકારે તે સહીસલામત જ છે, પણ મહારાણીને તે પાછા આપવા નથી,
ભી–૨૬
