________________
૩૨૬
ભીમસેન ચરિત્ર ભીમસેને વહાલથી હરિના માથા ઉપર હાથ ફેરવ્યું. તેને વાંસે પંપાળે, તેના કપાળે પ્રેમભર્યું ચુંબન કર્યું.
કેટલે સૂકાઈ ગયેલ છે તું હરિષણ ! જરા જે તે ખરે. તારા ગાલનાં હાડકાં પણ બહાર દેખાય છે. અરેરે ! તારી આ અવદશા ભીમસેને વાત્સલ્યથી આંસુ નીતરતી આંખે કીધું.
ત્યારે હરિષણની તે દશા જ કંઈ જુદી હતી. ભીમસેનને વળગીને તેના ખભા ઉપર એ પ્રકે ને ધ્રુસ્કે ધાર આંસુએ રડી રહ્યો હતો. તેનું આકંદ પાષાણ હૈયાને પીગળાવી નાંખે એવું હતું.
ના, રડ ભાઈ ! ના રડ, આંસુ લૂછી નાખ. તારા જેવા યુવાનને આમ રડવું શેભે છે ખરું ? ચાલ સ્વસ્થ બની જા” ભીમસેને અનુજને આશ્વાસન ને હિંમત આપતાં કહ્યું.
કેમ કરી આંસુ લુછી નાંખું બંધુ ! કેમ કરી તેને અટકાવી શકું ? અને કેવી રીતે સ્વસ્થ બનું? નહિ બંધુ ! નહિ. મને આજ પેટભરીને રડી લેવા દો. મારા આંસુથી તમારા ચરણને જોઈ લેવા દે.
મેં આપને ઘણું જ કષ્ટ આપ્યાં છે. મૂખ, એવા મેં આપને ઘણો અન્યાય કર્યો છે, બંધુ ! ઘણે અન્યાય કર્યો છે.
મારે અપરાધ અક્ષમ્ય છે. બંધુ ! અક્ષમ્ય છે ! હું તે હવે મૃત્યુદંડને જ યોગ્ય છું. તમે મને મારી નાંખે. તલવારથી મારી ગરદન જુદી કરી નાંખે. હું મહાપાપી છું. બંધુ ! હું મહાપાપી છું. પિતાતુલ્ય એવા તમારા ઉપર
