________________
ન
૨૪૪
ભીમસેન ચરિત્ર જાણે છે જ નહિ જેવા છે. લેહી નથી. માંસ નથી. હાડકાને જીવતે માળે જાણે ઘૂમી રહ્યો છે.
અરરર ! ન જાણે આ બાળકે કેટલા દિવસના ભૂખ્યાં હશે ! કેટલાય દિવસથી આ સુકુમારે એ નિરાંતની ઊંઘ પણ નહિ લીધી હોય ! ' અરે વિધાતા ! કોઈ તને ન મળ્યું, તે તે આ માસુમ ફૂલે ઉપર તાપે ત્રાટકયે?
ભીમસેન પણ એવા જ ભાવ અનુભવતા હતા. સાથે આવેલ પરિવાર પણ રાજકુમારોને જોઈ કરૂણાથી રડતું હતું.
પિતાજી! પિતાજી ! તમે કયાં હતા ? તમારા વિના અમારી કેવી દશા થઈ ગઈ છે ? બિચારી મા તે રોજ રડી રડીને અધીર થઈ ગઈ છે !” દેવસેને કીધું.
પિતાજી! હવે તો તમે અમને મૂકી નહિ જતા રહે ને? પિતાજી! હવે તો તમે અમને પેજ ખાવા આપશે ને? અમને ભૂખે નહિ મારે ને? અમારાથી હવે આ ભૂખ નથી સહન થતી પિતાજી!' કેતુસેને જોરથી ભીમસેનની છાતીએ દબાતાં કહ્યું.
નહિ જઉ બેટા ! હે. હવે તમને મૂકી કદી નહિ જઉ ! તમને જ સારું સારું ખાવાનું ખવડાવીશ. રમવા. રમકડાં પણ લાવી આપીશ. ને ખૂબ આરામ ને આનંદથી તમને રાખીશ હોં..” ભીમસેને આંસુ લુછતા લુછતાં કીધું.
“બેટા દેવસેન ! તમારા માતુશ્રી કયાં છે?” વિજયસેને પૂછ્યું.
