________________
માત પણ ન અબ્યુ
૧૯૫
સંભળાવ્યાં હતાં. ધનસાર શેઠે તેને જુઠો પાડયેા હતેા. અરિ જય અને જિતશત્રુએ તેને નિરાશ કર્યાં હતા. આ અધાના લીધે તેનું અ ંતર ઘણું જ સ ંતપ્ત હતું. અપમાનની વાળાએથી તેનુ હૈયુ ધમતુ હતું.
શેઠના આ શબ્દોથી તેના સળગતા જિગરને ટાઢક થઇ. કોઈ સ્વજન મળ્યુ હાય એવા તેના અંતરે ભાવ અનુભજ્યેા. દુઃખનાં વાદળ તેને વિખરાતાં લાગ્યાં. નિરાશાના. અધકાર ભેદાતા લાગ્યા. તેણે શેઠને કીધું :
6
શેઠજી ! આપના પ્રેરક વચનાથી મારા દિલને ઘણી શાતા મળી છે. પરંતુ એ શાતા કાયમ કેવી રીતે ટકે ? જે દુઃખ છે, તે તેા આ ગરીમાઇનું છે, ભૂખમરા અને રઝળપાટનું છે. જીવનગુજારા જેટલું ય જો ઘેાડુ' મળે, તાય સંતાષથી જીવી શકાય. આપ મને એવું કંઇ કામ ન આપે! ? એટલેા ઉપકાર તમે મારા ઉપર ન કરી ? આપને ઉપકાર હું કદી નઢુિં ભૂલું. અને આપ જે મતાવશો તે તમામ કામ કરીશ.”
· ભાઈ ! મારી શક્તિ હાવા છતાં પણ જો હું... તારા માટે કંઇ ન કરી શકું, તે મારું જીન્યુ' ધૂળ જ થાય ને ? હું તને જરૂરથી કામ આપીશ. જો અમે પણ ધન કમાવવા જ નીકળ્યા છીએ. અહીંથી ઘણે દુર એક રાહુણાચલ પર્વત છે, ત્યાં આગળ ઘણી બધી ખાણું છે. એ ખાણેામાં રાજાઓના મુકુટમાં શોભતાં રત્ના છે. સૌન્દ્રય વતી નારીઓના ગળામાં ડોભતા નવલખા હાર માટેના હીરાઓ છે. પન્ના છે, માતી
