________________
સુશીલાના સંસાર
૧૮૧
અને ખેલી : કંઈ નહિ બેટા ! કશું નથી થયું, હું કાં રડું છે ? એ તે આ આંખમાં કંઈ પડયું છે એટલે તમને એમ લાગે છે. ' પેાતાના બાળકો પેાતાની વેદના ન જાણી
,
જાય એટલે સુશીલા જૂહુ ખેલી.
'
ના મા! તું અસત્ય ખેલે છે. તારી આંખા જ કહે છે કે તું ખૂબ રડી છે, મા! તું શા માટે જૂહુ ખેલે છે ? મને સાચુ કહેને.’ દેવસેને કીધું.
*
હે... મા હું રડું છું ને ખાવાનું માંગુ છુ' એટલે તું રડે છે? તે ના રડીશ મા! હું નહિ રહું હવે, હુ હવે ખાવા પણ નહિ માંગુ, મસ. હવે તું રડીશ નહિ હાં.’ કેતુસેન બેલી ઊડયેા.
"
'
ના `બેટા ! ના હું તારા ખાવાના માંગવાથી નથી રડતી હાં. તું તારે નિરાંતે સૂઈ જા મારા લાલ !’ કેતુને છાતી સરસા ચાંપતાં સુશીલાએ ગળગળા સાદે કીધું. મા! તને મારા પિતાની યાદ આવે છે ? તેની તને ચિંતા થાય છે? મા ! તને શું થાય છે! તું આમ ઉદાસ કેમ છે? આમ તું વારેવારે નિશ્વાસ કેમ નાંખે છે?' દેવસેને ફરી પૂછ્યું. તે જરા વધુ સમજદાર અને સહનશીલ હતા. માનુ દુ:ખ તેનાથી સહન ન થયું.
- હા બેટા ! તારા પિતાની યાદ આવે છે. તેમની મને ચિંતા થાય છે. એ કેમ હજુ ન આવ્યા ? માર્ગમાં કઈ અમાંગળ તા નહિ બન્યુ હાય ને ? આવા આવા
