________________
૧૬૮
ભીમસેન ચરિત્ર કીધું, મારે હમણાં માણસની જરૂર નથી. બસ આટલી જ વાત કરી અને તેઓ તે ચાલ્યા ગયા.” ભીમસેને અરિજયની વાત કરી.
જિતશત્રુ એ સાંભળી વિચારમાં પડી ગયે. અરિજ કેમ ના પાડી હશે? એ તે દયાળુ છે. દુખીઓનાં દુખ જોઈ તેમનું હૈયું દ્રવી ઉઠે છે. તે આ દુઃખીજન પર શા માટે દયા નહિ કરી હેાય? અગાઉ તે કયારેય આવું નથી બન્યું. તે આજ આમ કેમ? શું તેમને તે યોગ્ય નહિ લાગ્યું હોય? આ માણસ સાચું નથી કહેતો, એવું તેમને લાગ્યું હશે ? આ માણસ પોતાને છેતરે છે, એમ શંકા થઈ હશે? શું હશે?—આમ અનેક વિચારો ઘડીકમાં કરી નાખ્યા. ત્યાં ભીમસેન આર્જવભર્યા કઠે છેઃ
“રાજન ! આપ તે દયાળુ છે, ઉદાર છે. આપ તે મને નિરાશ નહિ જ કરે. આપ ગમે તે કામ બતાવશેતે હું કરીશ. પણ પ્રત્યે ! હવે તમે મારો ઉદ્ધાર કરશે. હું આપના શરણે આવ્યો છું.'
નહિ ભીમસેન! એ મારાથી હવે નહિ બની શકે. હું તારા માટે કશું જ કરી શકું તેમ નથી. મારે તારા જેવા માણસની જરાય જરૂર નથી. જિતશત્રુએ વિચારને અંતે નકકી કર્યું. અરિજયનરેશ કંઈ વગર વિચારેકશું કરે જ નહિ. જરૂર આ માણસમાં તેમને કંઈક અપાત્રતા કે અયોગ્યતા જણાઈ હશે. માટે જ તેમણે આને કંઈ મદદ નહિ કરી હોય. એમણે જે એમ કર્યું હોય તે મારાથી તેને કેવી રીતે મદદ કરાય?
