________________
ભદ્રાની ભાંડણ લીલા
૧૪૧ એકબીજાને પૂછવા લાગ્યાઃ “શું થયું? આ આમ છાતી કેમ કૂટે છે?”
બધાને ભેગા થયેલા જોઈ ભદ્રાએ તે, હતું એટલું બધું જેર કરીને રડવા માંડ્યું. અને રડતાં રડતાં તેણે સુશીલાને ગાળો દેવાનું ચાલું જ રાખ્યું.
લક્ષમીપતિ શેઠ આખર કંટાળી ગયા. છતાંય તેમણે શાંતિ રાખી અને ભદ્રાને સમજાવવા માંડી ઃ
તું નકામી રહે છે. આ લેકે એવા માણસ નથી. તું વૃથા એમના ઉપર આળ ચડાવે છે. શાંત થા અને ઘરમાં તપાસ કર. કયાંક આડા અવળાં વાસણ મુકાઈ ગયાં હશે.”
શેઠને આ પ્રમાણે સુશીલાની તરફેણ કરતાં જોઈ ભદ્રાએ તે ઊધે જ વિચાર કર્યો. નક્કી આ દાસીએ શેઠ ઉપર ભૂરકી નાંખી છે. અને શેઠ પણ તેના રૂપમાં મેહી પડયા છે. આવા સમયે તે આવા દુષ્ટ માણસોની ખબર લઈ નાંખવી જોઈએ, તેના બદલે આ તે મને જ શીખામણું આપે છે. મારે હવે વધુ ગુસ્સે થવું પડશે. શેઠની પણ ધૂળ કાઢવી પડશે, આમ મનમાં ને મનમાં વિચારતી વિફરેલી વાઘણની માફક એ શેઠ ઉપર તાડુકી ઊઠી.
હા. હા. કહેને. હું તે તેમના ઉપર બેટું આળ ચડાવું છું. અરેરે ! તમે મને પણ ન ઓળખી ! વરસેથી હું તમારી સેવા કરું છું, અને આ તે હજી આજકાલ આવી છે. હું જુઠું બેસું છું ને આ તે બાપડી સત્યવાદી હરિશ્ચંદ્રની દીકરી છે!! અરેરે! હું મારું દુઃખ કેને કહું?
