________________
નશીબ એ ડગલાં આગળ
૧૧૭ ઘણા ઔષધ લીધા પરંતુ ધર્મકાર્યમાં મેં જરાય પ્રયત્ન કર્યો નહિ. ' અરેરે ! આ મેહને પાશ કે જબરો છે. આત્મા નથી. પુણ્ય નથી. પરભવ નથી, એવી નાસ્તિક વાણી ઉપર મેં શ્રદ્ધા રાખી. ખરેખર મારા માટે એ કેટલું બધું શરમજનક છે કે સત્ય સિદ્ધાંતરૂપ આપ બિરાજમાન હવા છતાં પણ તે નાસ્તિકના દેરવા દેરા. હે પ્રભે! મારી એ મૂહતાને ધિક્કાર છે !
મનુષ્યજન્મ પામી મેં દેવ પૂજા ન કરી. પાત્ર સેવા ન કરી, પવિત્ર અને મહામૂલુ એવું મને જૈનકુળ મળ્યું, છતાંય મેં શાવકધર્મ ન પાળે. સાધુ ભગવંતની સુશ્રુષા ન કરી. ખરેખર ! હે પ્રભે ! મારે જન્મ તે ફેગટ ગયે છે.
હે નાથ ! કામવશ થઈ મેં વિષયમાં પ્રીતિ કરી. જે પરિણામે તે દુઃખદાયક જ હેય છે. છતાંય હું તેમાં આસક્ત બનીને રહ્યો. પરંતુ ઉભય લેકને સુધારનાર એવા જિનેન્દ્ર ભગવંતના ઉપદેશમાં મેં જરાપણુ મન પરોવ્યું નહિ. નિત નવીન ભેગોપભેગના વિચાર કર્યા પણ તે સૌ શગના કારણ છે, તેવી બુદ્ધિ મને સૂઝી નહિ અને સૌ મરણના કારણ છે અને સંસારમાં પરિભ્રમણ કરાવનાર દુષ્ટ તરલે છે, તેને મેં વિચાર કર્યો નહિ.
કે તારક પ્રત્યે ! સાધુના શીલરત્નનું ધ્યાન કર્યું નથી. પરોપકાર કર્યો નથી. તીર્થોને ઉદ્ધાર કર્યો નથી. પર મારું આ જગતમાં જનમવું વૃથા જ ગયું છે.
હે જગ...! ગુરુના વચનેમાંથી શાંતિ મેળવવાને બદલે
