________________
ચતુર્થ બિંદુ
૧૩ આસપાસ થતી દર્શનાર્થીઓની ભીડ ગમતી નહીં, એટલે ૧૮૯૭ના પૂર્વાર્ધથી તેઓ “ગુરુમૂર્તિમ મંદિરની જોડે આવેલી અમરાઈમાં રહેવા લાગ્યા. એકાંત સાધનાના એ સ્થાનમાં તેમણે દોઢેક વરસ સમાધિમાં જ પસાર કર્યું.
ચતુર્થ બિંદુ
શ્રી રમણે મદુરાઈમાં લખેલી પેલી ચિઠ્ઠી ઘરના લોકોને મળી આવી એટલે મોટા ભાઈ, કાકા, સગાંસંબંધીઓ, માતા આજહમ્સાઈ વગેરે અનેક સ્થળે શોધખોળ કરવા મંડી પડ્યાં. ઘણા વખતની નિરાશા પછી એક અન્નામલાઈ ટેસ્લીરામ નામના રમણભક્ત અને રમણસેવક દ્વારા ભાળ મળી. મદુરાઈમાં શ્રી ભગવાન જે કાકા સાથે રહેતા, તે કાકા સુબ્બાઈયારનું તો થોડા જ વખત પહેલાં અવસાન થયું હતું (સન ૧૮૯૮, ૧લી મે) પણ સુબ્બાઈયારના નાના ભાઈ નેલૈધ્ય આપેમ્પર એકદમ તિરુવણમલૈ જઈ પહોંચ્યા. તેમણે શ્રી રમણને મળી ઘેર પાછા આવવા ખૂબ સમજાવ્યા, પણ બધું વ્યર્થ ! રમણ શાંત જ રહ્યા. એમના નાના કાકા નિરાશ થઈ પાછા વળ્યા.
તેમના નાના કાકાના પ્રયત્નો વ્યર્થ ગયા છતાં, ૧૮૯૮ના ડિસેમ્બર માસમાં તેમનાં માતા તેમને મળવા-સમજાવવા આવી પહોંચ્યાં. તે વખતે શ્રી રમણ પાવાગકુંડમાં અન્નામલાઈના પૂર્વના ભાગમાં આગળ ઉપર રહેતા હતા. (૧૮૯૮ના સપ્ટેમ્બર માસ સુધી) દીકરાની દયાજનક દશા જોઈને માતાનું હૈયું ખૂબ વેદનામય બની ગયું. એમણે કહ્યું: “મારા વહાલા દીકરા,
