________________
૨૬
પૂજ્ય શ્રીમોટા
વિચલિત ના થઈએ. શ્રી ભગવાન આપણને હાથ દેવાને, મદદ કરવાને, હરહંમેશ ને હર પળે ઇંતેજારીથી તૈયાર જ છે. એની નાની સરખી ટચલી આંગળીથી પણ એ સદાય સાચો રાહ બતાવતો ઊભો છે, અને એ તો અપરંપાર દયાનો ભંડાર છે, અને સાક્ષાત્ કૃપાનો સાગર છે. માટે આપણે તો તન, મનથી મનસા-વાચા-કર્મણા પૂરેપૂરા સાફ દિલથી - આપણા યુદ્ધમાં ઝંપલાવીએ. આપણા અંતરમાં આપણે ઊંડા ને ઊંડા જતા રહીએ, અને સાથે સાથે શ્રી ભગવાનનું નામ પણ સતત લેતા રહીએ. પણ એકલા નામસ્મરણથી આપણો દહાડો નહીં વળે. આપણે તો હૃદયમાં સતત નામ લેવાનું છે, અને તેની સાથે આપણાં અંદરનાં યુદ્ધો પડ લડ્યા કરવાનાં છે.
જ્યારે જ્યારે માનવીને શાંતિ (એટલે કે મનનું ઉપર ઉપરનું સુખ) આરામ, સુખસગવડો મળે છે, ત્યારે ત્યારે એને જીવનયુદ્ધની વાત સતત યાદ રહેતી નથી. આપણામાંના સત્ત્વને ઉપર લાવવાને માટે આપણે સતત એના પર (જીવનયુદ્ધ પર) ભાર દીધા જ કરવો પડશે. કયાંયે આપણી અધોગામી વૃત્તિઓ કે લાગણીઓને વશ થઈ જવાનું નથી. એ માટે સતત તકેદારી આપણે રાખવાની છે. કશાથીયે હાલી ઊઠવાનું પણ નથી. જો આપણે આપણી અંતરની ગતિ સતત નહીં ચલાવી શકીએ તો જગતને આપણે કેવી રીતે જવાબદાર રહી શકીશું ?
