________________
ઉઠાવ હારી પીંછી ને ભેળવી દે હારા “દિલને રંગ!” જાણે એક ચિત્ર રાહ જુએ છે.
પ્રેરણા તે પાછળ પડી'તી ગંગાના ધસમસતા પ્રવાહ માફક! હારી મુસીબતેની દલીલ સાંભળવા તે તૈયાર નહતી. એ તે બોલતી જ રહી, ફરી બેલીઃ
એક બે-ભાવનાશાળી ઓંનેનાં મૂલ્યાંકન કરતાં પત્ર વાંચીને દૂર દૂર જાપાન બેઠાં તું કદિક “ઝંખતે’ હતું જે સાધુનાં પ્રિય દર્શન માટે, અને ચાહતે હવે જીગરથી જેમનાં વિપુલ જ્ઞાનની પ્રસાદિ ચાખવા તેને હવે, આવ્યા છે તે ભરી લે આંખમાં ઠાંસી ઠાંસીને! નિહાળી લે તેનાં સ્થળ ને સૂફમબાહ્ય ને આંતર સ્વરૂપને-ધારી ધારીને “અંદરનાં ચક્ષુથી, ને ગોઠવી દે તેના પ્રકાશને લ્હારાં ચિત્તપ્રદેશમાં ચતુરાઈથી!
પ્રગટાવી દે તે મૂર્તિને अंदर ने बहार!”
ફરી સાંભળીને વિમાસણમાં પડયે હું. ગણગણે મનમાં “થઈ શકશે મહારાથી ?” પ્રતિમા વિશાળ હતીઃ મહા પ્રતિભાશાળી હતી. ક૯૫નાથી કેક સ્થમજી શકું, પણ દુનિયાદારીનાં આ બધાં “રગડાંથી ખરડાયેલા ચિત્તમાં એ સુંદર પ્રતિમા સહેજે સમાય તેવી હતી. મૂર્તિના ચિતરનારે તે પછી પકડતાં પહેલાં મૂર્તિમય’ જ બનવું જોઈએ, તેના જ રંગે પામીને પછી તેને જ પ્રેમથી “અર્પવા જોઈએ. એ બધું કયાં?
