________________
અતરપટ પ્રજ્ઞા પૂર્ણ આ વાત જાણું ત્યારે શિષ્યના આનંદનો પાર -ન રહ્યો. અને આનંદના અતિરેકમાં એનાં અન્તરનાં દ્વાર ઊઘડી ગયાં.
વાત આ હતી. એના ગુરુ પાસે લોખંડની એક સુંદર ડખ્ખી હતી. આ ડબ્બીને એ જતનથી જાળવતા. શિષ્યના હૈયામાં આશ્ચર્ય હતું. ગુરુ નિર્મોહી છે. અનાસક્ત અને જ્ઞાની છે; છતાં આ ડબ્બીમાં તે એવું શું છે કે એને એ જીવની જેમ જાળવે છે. પણ એ આજ્ઞાંકિત હતે. ગુરુની આજ્ઞા વિના ચોરીથી ડબ્બીને સ્પર્શવામાં એ પાપ માન. દિવસે દિવસે એનું કૌતુક વધતું ગયું.
ઋતંભરા પ્રજ્ઞાના સ્વામી શિષ્યનાં આ સૂક્ષ્મ ભાવોને અવલોકી રહ્યા હતા. શિષ્યની, નિષ્ઠા અને શ્રદ્ધાભરી પ્રીતિભક્તિથી પ્રસન્ન થઈ એમણે કહ્યું, “વત્સ, પેલી પારસમણિવાળી લેખંડની ડબ્બી લાવે છે.”
શિષ્યના કૌતુક સાથે આશ્ચર્ય વધ્યું. “લેખંડમાં પારસમણિ? અરે, આ તે કેમ બને? પારસમણિનાં સ્પર્શથી તે લેખંડ સોનું થાય!” તર્કમાં અને વિચારમાં એણે ડબ્બી લીધી અને ગુનાં -ચરણે ધરી. * ગુએ ડબ્બી ખોલી. વસ્ત્રમાં લપેટાયેલ પારસમણિ જાણે હસીને પ્રકાશનાં કિરણે વેરી રહ્યો હતો. ગુરુએ વસ્ત્રને દૂર ફેંકી પારસમણિ ડબ્બીમાં મૂક્યો. અને લેખંડની ડબ્બી સુવર્ણમાં ફેરવાઈ ગઈ
વત્સ, જોયું ને! આટલા વર્ષ પારસમણું અને લેખંડને ૭૮]
