________________
મેંમાં પાણી નાંખીશું. મેં તેમને વાર્યો, પણ કહે છે કે અમારે તે હમણાં જ દર્શન કરવા છે. તે આવવા દઉં?” - રાજાના પારિજાતક જેવા કોમળ છ પર આછું સ્મિત ફૂર્યું, અને પવનના નાજુક સ્પર્શથી જેમ છોડ ઉપર રહેલું ફૂલ નમે તેમ તેમનું માથું જરાક નમ્યું.
બન્ને વિખે તરત ત્યાં હાજર થયા. સનતરાજનું રૂપ જોતાં જ એ થીજી ગયા. આહ! આ રૂપનો સાગર ! રે, આ તે માનવ કે સૌંદર્યને પિંડ ! જેના મરામમાંથી લાવણ્ય નીતરી રહ્યું છે. અને જેના સોનેરી ઝૂલ્ફા ચંપાના ફૂલનો ઉપહાસ કરી રહ્યાં છે, એવા આ માનવરાજનાં અંગે તે ઈદ્ર કરેલાં વખાણ કરતાં લક્ષગણ અધિક સુંદર છે.”
આવેલા પ્રવાસીઓને વિચારમગ્ન જોઈ સનતે પૂછયું : વિપ્રવર ! શું વિચારે છે ?”
આ શબ્દનો મીઠો રણકે સાંભળી દેવે કહ્યું. “મહારાજ ! આપના રૂપને વિચાર કરીએ છીએ. આ રૂપ તે દેવને પણ દુર્લભ છે!”
પોતાની પ્રશંસા સાંભળી ચક્રવર્તીની પાટલા જેવી વિશાળ છાતી ફૂલી. એના મુખ ઉપર લેહી ધસી આવ્યું અને લાલ કમળ જેવો રંગ એના વદન પર પ્રસરી રહ્યો : “રૂપ ? રૂપ તો સ્નાનગૃહમાં જોવાનું ન હોય. વિપ્ર ! રૂપ તે રાજસભામાં જેજે.”
વિપ્રોએ નમન કરી વિદાય લીધી અને મધ્યાહે રાજસભામાં હાજર થયા.
સનત રત્નની મૂઠવાળા સોનાના સિંહાસન ઉપર બેઠા હતા. ચિનાંશુકથી એનો દેહ મઢેલ હતો; ગળામાં હાર, આંગળીઓ પર ૬૪ ]
