________________
પાત્રતા
મંદિરમાં પ્રભુની સુંદર પ્રતિમા હતી. હજારો લોકો આરંસનાં શ્વેત પગથિયાની છાતી પર પગ મૂકીને મૂર્તિનાં દર્શન કરવા જતા. આથી પગથિયાનું મન ભરાઈ આવ્યું. ત્યાં એક કવિએ એના ઉપર પગ મૂકો અને એને ડૂસકું સંભળાયું.
સહાનુભૂતિપૂર્વક કવિએ પૂછ્યું તો પગથિયાએ કહ્યું: “એક જ ખાણમાં હું અને આ પ્રતિમાં જન્મ્યાં હતાં. અમે બન્ને એક જ શિલાના બે ટૂકડા છીએ, છતાં દુનિયા આજે એના પગમાં પડે છે અને મને ઠેબે ચઢાવે છે; મારી છાતી ઉપર લોકો મેલા અને ગંદા પગ મૂકે છે અને એને કૂલથી શણગારે છે; આ તેજોવધથી ઈર્ષા અને અદેખાઈ ન થાય?”
કવિએ હસીને કહ્યું: “તમે એક જ શિલાનાં બે સંતાન, પણ જ્યાં બારીક કારીગરીનો પ્રસંગ આવ્યો ત્યાં તું બટકી ગયું પણ પેલાએ તે ટાંકણાં સહીને પણ અંદરનું સૌન્દર્ય જ પ્રગટાવ્યું.
જે જીવનમાં સહન કરીને કસોટીમાંથી પાર ઊતરી જાય છે, તે પ્રભુ બની પૂજાય છે અને જે સહન કરી શકતો નથી તે પગથિયાનો પથ્થર બની પછડાય છે.
તારે રડવું જ હોય તો જગતના અન્યાય સામે નહિ. તારી અપાત્રતા સામે રડ. પાત્રતા હશે તે જ પ્રેમ-પુષ્પોની વૃષ્ટિ થશે.”
