________________
માણતાં જાય, ને રમતાં રમતાં ગાય છે.
જેનો દાવ આવે, એ ઘોડી થાય ! બીજા એ ઘોડી પર બે હાથ દઈ ઠેકે ! ઠેકતાં ઠેક ચૂકે એ ઘોડી થાય !
કોણ મોટું ને કોણ નાનું - એ ૨મતમાં જોવાય નહિ ! કોણ ક્યાંનો, ને કોણ ક્યાંનો, એ પુછાય નહિ ! રમત સહુની ! દાવ આપે એ દોસ્ત ! દાવ ન આપે એની કટ્ટા !
રમત એવી કે રસ્તે જતાંને જોવાની મોજ મળે. એક વટેમાર્ગુ આવ્યો, ને બાળકો ભેગો ભળી ગયો. રમત એ રમત. નાના-મોટાનો ભેદ ત્યાં ઝટ પરખાય નહિ. નવો આવનાર ઘોડી થઈને ઊભો રહ્યો.
“અલ્યા, આ તો સરસ ઘોડી !” એક બાળકે કહ્યું. “અલ્યા, કેવી મજબૂત ઘોડી,” બીજાએ બૂમ પાડી.
“અલ્યા, આ તો રૈવત ઘોડી. હાલે ચાલ રેવાલ !” ત્રીજાએ કહ્યું.
બાળકો ઘોડી પર ચઢવા લાગ્યાં, ને ઠેકવા લાગ્યાં. નવો આવનાર શરીર સંકોચીને નાનીશી ઘોડી બની ગયો. ભારે મજાની ઘોડી !
વિશાખ લુહારનો જંબૂ કૂઘો.
રેવતીકાકીનો રેણુ કૂદ્યો.
નગરશેઠનો દીકરો કૂદ્યો.
રાજકુમાર વર્ધમાને પણ કૂદવા ઠેક લીધી, પણ પેલી ઘોડી તો સીધી ઝાડ થઈને ઊભી રહી ! હત્તારીની, આ તો કેવી ઘોડી ! વર્ધમાન એના ખભા ૫૨, ને પેલો ટટ્ટાર ઊભો થઈ રહ્યો.
ઊંચો તે કેવો ! જાણે તાડનો ત્રીજો ભાગ !
એણે માથું ધુણાવ્યું, ને મોટી જટા નીકળી આવી !
એણે આંખો ઊંચી કરી, ને જાણે આંખોને બદલે લાલઘૂમ અંગારા તગતગી
રહ્યા !
એણે ઝીણી કિકિયારી કરી, ને જાણે રીંછે છીંકોટો નાખ્યો. બાળકોનાં હૈયાં બીકથી ફાટી રહ્યાં.
દેહથી વીર, દિલથી મહાવીર પ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
