________________
भाषान्तर सहित.
१३
तो होय तेणे तमने देखीने कथं होय के, हे राजाधिराज ! हुं तमारी बांडी वस्तुनुं जण करनारो बुं माटे महारा मुखनी एक अगोचर वात बे ते तमे यहीं श्रावीने सांजलता जार्ज. ते वखते तमे त्यां ( तेनी पासे ) जार्ज किंवा न जाउं ? अथवा तेनी वात सांजलो अगर न सांजलो ? राजाए उत्तर आपतां कयुं के, स्वामी ! तेनी पासे जाऊं नही, ऊजो पण न रहुं अने वात पण न सांजनुं श्रावुं तेनुं बोलवु सांजली गुरुए जणान्युं के, जेम तमे तेनी वात सांजलवा न जार्ज तेम ए देवता पण एमज जाणीने ही मनुष्यलोकमां यावता नथी. कदापि कोईक देवता यहीं श्रवे वे ते तो वचनना बांध्या थका थावे बे, अने बीजां पण टांक कारणवसात् वे बे ते उपर कहेली गाथा:- पंचसुं जिनकल्ला सुचेव ॥ महरिसीतवाणुंजावा ॥ जम्मंतरनेहणय ॥ श्रागच्छंतिसुराईयं ॥ १ ॥ अर्थ - ' जिननां पांच nearest विषे देवता यावे, तथा माहारुषीना तपने प्रजावे देवता यावे, जन्मांतरने हेते स्नेहेकरीने देवता मनुष्यलोकमां यावे. ' था जणाव्यां तेटलां कारण प्रसंगे देवता मनुsatani वे, अन्यथा श्रावे नहीं.
स्वामी ! थापे ए सत्य कहां, एम जणावी वली पण राजा गुरुमहाराजने कड़ेवा लाग्यो के, हजु मारा मनमां एक संदेह बे ते फेको (मटावो). ते ए के:- मारो पिता घणोज अधर्मी महापा पनो करनारो हतो, त्यारे ते तो तमारे मते मरीने नर्के गयो दशे. ते पण मने कहेवा श्राव्यो नहीं तेनुं शुं कारण? तेवारे गुरुए की धुं के - जे नर्कने विषे जई नारकीपणे उपजे बे, तेने परमाधामी देवता महा महा पराजय करे बे, केमके ए नारकी परमाधामीने वश वे एपरमाधामी नारकीजीवने केवी केवी वेदनी उपजावे बे ते हुं तने जावुं हुं ते ध्यान देई सांजल. साते नरकपृथवीने विषेशीता
"
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
