________________
भाषान्तर सहित.
१८३ उपर हाथ फेरaar लाग्यो, अनेकथं के- हे सुकमाल शुकबाल ! हे शिरोमणी ! हे कीर ! हे धीर ! तुजने राज्य श्रापीशुं. ए वातनी तुं चिंता म करीश. पण हवे तुं खागल वात कहे, जे ए उत्तमकुमार जीवे बे के केम डे ? शुके कं जे- ' एणे तले तेल एटलुंज बे ! हवे कहे शुं ? ते तो पाणी मुलतान गयां ! तो पण राजन् ! हुं तुज सरिखो नथी यतो ! जो ! सांजल ! त्यारपढी जे वात थई, ते हुं तहारा आगल कहुं हुं. " उत्तमकुमारने सर्प डस्या पढ़ी कोईक काम प्रसंगे एकाकी गणिका त्यां घ्यावी चढी. तेणीए कुमारनी महारूपवान कांति देखीने तेना उपर मोह पाम्याथी तेनी पासे विषापहार मणीरत्नजडीत मुडिका हती तेने पाणी मां उली ( धोइ) ने केटक पाणी तेने पायुं ने केटलुंक तेना उपर बांट्युं. एटले तेज वेलाये विष उतरी गयुं ने ए जो थयो . पी गणिका तेने पोताने घेर तेडी गइ ने पोताना वासना चोथे मजले चिशालीमा राख्यो बे. ते त्यां तेनी साथे संसारिक रंगजोग विलसे बे. ते माटे हे राजन् ! एने शरीरे स्वस्ति एटले सुख बे. तेम तने पण स्वस्ति हो. हवे तुं मने मुकी दे, जेम हुं कुशले जाउं छाने फल फूल खाउं वली हुं याशीष वचन कहुं हुं के, तहारा राज्यने पण स्वस्ति हो. महारे राज्यनो खप नथी. वली ते सत्यवादी मनुष्यने पण मंगलीक हो. एम कहीं ने वली बोल्यो के, एज वैद्य जलो, के जे रोगीयानो रोग टाले ने इव्यनी यश करीने उस पे ते मूर्ख. माटे हे राजन्! हुं पण पक्षी जात मूर्ख ढुं. केमके सघली वात कहीने हवे हुं राज्यपदवीनी श्राशा करुं तूं. राजा ते सांजलीने कड़ेवा लाग्यो जे, तमे 'गुमडुं फाट्युं वैद्य वैरी' वैद्यवालो उखाणो कह्यो ते तो खरुं ! पण ए वातना मेल पूरो थया विना राज्य ते केम देवाय ? त्यारे शुके
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
