________________
१८२
सूक्तमुक्तावली अर्थवर्ग
" वाणारसी नगरीना राजानो पुत्र उत्तमकुमार वहाणमां बेगे. ते समुद्रने विषे जलकांत पर्वतमां एक कुवो बे तेमां उतर्यो. त्यां पातालघरमा लंकाना स्वामी चमरकेतु राक्षसनी पुत्री महालसाने परएयो. पठी कुयामांधी नीकली समुद्रदत्तना वहाणमां बेगे. वहाना लोकोने पंचरत्नना प्रजावथी जल, धान्य, वस्त्रादि पूरा पाडीने सुखी कर्या. पठी समुद्रदत्ते धन तथा स्त्रीना लोकरी तेने ( उत्तमकुमारने ) समुद्रमां नाख्यो. तेने मगरे गल्यो. माठीए मगरने विदार्यो. तेमांथी ते नीकल्यो. पठी माठीनी साथै श्र नगरमां आव्यो. निमित्तियाने वचने करी राजाये तेने पोतानी पुत्री त्रिलोचना परणावी. ते सुखरुप यहीं रह्यो. एकदा मध्यानसमये ते वितरागदेवनी पूजाने अर्थ गयो. त्यां फूल पगर चढावतां तांबोली यासर्पे कस्यो. एटले ते उत्तमकुमार ईयल समान थयो बे. सर्पे तेने फूलना ढगलामां नाख्यो. " प्रमाणे महालसा तथा उत्तमकुमारनो संबंध कही पोपट कहेवा लाग्यो के, हे राजन् ! में तमारा आगल सघली वात कही, माटे मने राज्य यापो तथा कन्या परावो हवे तमे तमारुं वचन पालो. राजा विचारमां पड्यो के, ए पंखीने राज्य केम अपाय ? तेवारे शुक मौन करी रह्यो फरी वली ते बोल्यो के, ढे राजन् ! राज्य आपो के ते हुं जोगवुं राजा विचारमां पमी शून्य चित्त जेवो थयो एटले शुक कहे जे महारे शुं ? गमे तो राज्य आपो ! नही यापो तो तमारुं वचन वृथा थशे. महारे तो वन सलामत जोईये ! के ज्यां नवी नवी जातनां फुल फलादिक खाईने सुखे जीवीश. क्यां महारे तहारा राज्यनी तमा बे. में तो तहारी परिक्षा करी. वली सांजलः - कथं ब्रे के - " जे माणस वचनथी चूक्यो ते जीवता पण मुख्या समान जावो. " एवं सांजलीने ते शुकने पोताना हाथमां लेई राजा तेना शरीर
या
-
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
