________________
ભૌરવગાથા
[૧૪૫ ] પણ જુવાન રાજવી હવે દેરી ઢીલી મૂકે તે આબરૂ જાય એટલે દાઝયા પર ડામ દેવા માફક તરત જ સેનાપતિને સૈન્ય તૈયાર કરવાના હૂકમ સાથે બીજા પહેરેગીરને દેડાવ્યો. ત્યાં તે ૨ાજ્ય પુરોહિત પંડિતમાન્ય સેમેશ્વર આવી ઉપસ્થિત થયા અને હસ્ત જેડી કહેવા લાગ્યા–
મહારાજ! આપ આ શું કરી રહ્યા છો? રાજ્ય સ્થાપનામાં જેમણે ધરમૂળથી અગ્ર ભાગ ભજવ્યો છે, અરે! દાદા લવણપ્રસાદે જેમને કેહીનૂર હીરાની ઉપમા આપી છે અને રાજવી વરધવલે કોઈ પણ વાર જેમની સલાહ પાછી ઠેલી નથી; અરે! તલમાત્ર અણુવિશ્વાસ નથી કયે એમની સામે આપના મામાની મૂર્ખાઈને ન્યાય તોળવાને બદલે ચઢામણીથી આપ વગર તપાસે ફાંસીને હુકમ આપો છો ? આ તે ભૂલની પરંપરા થાય છે અને ન્યાયદેવીનું અપમાન કરાય છે. આપની જામતી પ્રતિષ્ઠાને કલંક લાગે છે. દુઃખ ન માનતા પણ મહારે સ્પષ્ટ કહેવું પડે છે કે–આવું ઉછાંછળું પગલું ભરી, આપશ્રીએ રાજ્યની ઘેર બેદી છે. પિતાના હાથે જ એની પ્રસરેલી કીર્તિમાં કાળાશ પડી છે.
જૈનધી શ્રમણ એ નાના સરખા જ તેની દયા પાળે, કોઈનું પણું બુરું ચિંતવે નહીં, કેઈને કડ શબ્દ સરખે પણ ન કહે, એ શું જાણી જોઈને રાજમામા સામે ધૂળ ઉરાડે ખરા?
કદાચ પ્રમાર્જન કરતાં રજ ઊડી તો એમાં શું બગડી ગયું ? એવા સંતના હાથે ઊડેલી રજ તે પવિત્ર ગણાય, ગંગા અને સરસ્વતી જેવી સરિતાના જળ તીર્થરૂપે જે પવિત્ર ગણાય અને પિવાય કિંવા શીરે ચઢાવાય તે આ તે જંગમ તીર્થ જેવા સાધુપુરુષ. એમના ચરણમાં દંડવત્ પ્રણામ જ શોભે એને સ્થાને તમાચો ચઢનાર માનવી સમજુ કે મૂરખને સરદારે કહેવાય? આપ જ વિચાર કરે ને!
૧૦.
Shree Sudharmaswami Gyanbhandar-Umara, Surat
www.umaragyanbhandar.com
